Titel

Wim Stevens

Geplaatst door

Anny Dirven   (publicatiedatum: 25 June, 2012)

Samenvatting

Wim Stevens (1931-2005), kunstschilder en voormalig chef van een afdeling van de Zinkfabriek te Budel, was de echtgenoot van Anny Stevens-Dirven (Anny Dirven) en vader van hun drie dochters.

Tekst


WIM STEVENS

Wim Stevens werd geboren op 31 oktober 1931 te Budel-Schoot. Tot zijn 43e werkte hij voor de Zinkfabriek te Budel als chef van vijf afdelingen. In 1964 kreeg hij een ernstig arbeidsongeval maar desondanks werkte hij met tussenpozen nog door tot 1974.
Wim trouwde met Anny Dirven in 1956. Samen kregen zij drie dochters; Marionne, Annette en Caroline, zeven kleinkinderen en twee achterkleinkinderen.
Wim had twee grote hobby's: schilderen met olieverf en jeu-de-boul (petanque).
Hij was erg sociaal voelend en daardoor zeer geliefd. Hij stond voor iedereen klaar en hielp mensen met raad en daad.

Na een lang ziekbed overleed Wim Stevens op 21 september 2005 te Budel en hij werd begraven op de Gemeentelijke begraafplaats Budel-Schoot. .


BDE (bijnadoodervaring):
Op 13 Augustus 2002 had Wim de achtertuin gedaan en het zag er weer pico bello uit. Het was die dag heel erg warm en inmiddels al tegen de middag. Op een gegeven moment zei Wim tegen mij: 'Ik denk dat ik de voortuin ook nog maar even doe'. Waarop ik (zijn vrouw Anny Dirven) antwoordde: 'Zou je dat wel doen? Het is veel te warm en morgen komt er weer een dag. Ga maar lekker in bad, dan maak ik intussen het eten klaar.' 'Ja, dat doe ik', zei Wim, 'Je hebt gelijk.' Ik was op weg naar boven om zijn kleding klaar te leggen, maar ik kwam niet tot boven. Ik hoorde mijn naam roepen en ik was weer zo beneden. Want die naam klonk anders als normaal. Beneden gekomen zat Wim in zijn stoel en reageerde helemaal nergens meer op.
Op dat moment heb ik Reiki toegepast want het was net of er tegen mij werd gezegd: 'Blijf hem vasthouden!' Daarbij heb ik hard geroepen: 'Wim, kom terug!' Wim begon plots heel erg te bibberen en dat ging met schokken gepaard door zijn hele lichaam. Hij zette toen hele grote ogen op en keek naar mij. En hij zei tegen mij: 'Ik kan je nog niet missen'.
Toen Wim weer wat helderder was, vertelde hij mij: 'Ik heb wel een heel groot licht gezien en zweefde daar naar toe. Eerst was het donker. Ik zag het licht en zweefde weer terug. En toen was het weer donker.' Meer kon hij zich niet herinneren.
Volgens mij kwam Wim tijdens het bibberen en schokken van zijn lichaam weer terug. Daarna ben ik pas op gaan bellen. Ik heb eerst mijn dochter opgebeld die vlak bij mij woont en zij was zo hier. Toen heb ik 112 gebeld, ook de ziekenwagen was er heel snel.
Iedereen zei later tegen mij: 'Waarom heb je niet meteen 112 gebeld?' Dat is een goede vraag. Daar heb ik geen verklaring voor. Ik mocht Wim niet loslaten. Het gekke was dat ik er ook pas later aan dacht en we zelfs jaren lang EHBO-wedstrijden hebben gespeeld. Dat kwam dat op dat moment niet in me op. Het was een stem die tegen mij zei dat ik Wim moest blijven vasthouden.


- Anny Dirven

Voor reacties: stg_athanasia@hotmail.com