Een gedeelde (bijna)doodervaring: de droom van Monique van der Klooster
Geplaatst door
Titus Rivas (publicatiedatum: 23 August, 2007)
Samenvatting
De Nederlandse paragnoste Monique van der Klooster (zie de foto) kreeg een droom waarin zij op tragische wijze om leek te komen in een zandkuil op een strand.
Een gedeelde (bijna)doodervaring: de droom van Monique van der Klooster
Titus Rivas & Anny Dirven
Samenvatting
De Nederlandse paragnoste Monique van der Klooster (zie de foto) kreeg een droom waarin zij op tragische wijze om leek te komen in een zandkuil op een strand. Ze beleefde daarbij niet alleen de pogingen om haar te redden maar kreeg ook een gevoel dat er een verlichte tunnel aan zat te komen waar zij uiteindelijk in zou belanden. Ze vertelde haar man Jan over de droom en voelde aan dat deze te maken had met de dag erna. Ze kreeg een artikel onder ogen over een sterk vergelijkbaar dodelijk ongeluk van een driejarig Engels meisje. De auteurs brengen het geval in verband met de literatuur.
De droom
Mevrouw Monique van der Klooster is een paragnoste, reiki-master en erkend psychoanalytisch hypnotherapeut uit Geldrop. Ze ontdekte haar helderziende gave toen ze veertien jaar oud was.
In 2006 nam Monique contact op met Stichting Athanasia naar aanleiding van een artikel in Paraview of ParaVisie. Eind april 2006 stuurde ze ons op verzoek een bijzondere eigen ervaring zoals ze die reeds had beschreven in het manuscript van een autobiografisch boek dat naar verwachting eind mei klaar zou zijn. De ervaring betreft een soort mee-beleven van het stervensproces van een onbekende, dat enkele dagen tevoren plaatsvond. Hier volgen de relevante passages:
"We waren recent op vakantie in Fuengirola, een plaatsje aan zee in het zonnige Spanje. Het was achttien augustus in het jaar tweeduizend vijf, en ik bevond me in deze warme zwoele nacht in het hotel, vier hoog met uitzicht op zee. Daar probeerden we te slapen. De warmte zorgde ervoor, dat alles wat in bed over je heen gedrapeerd was, al te benauwd was. Dus lag ik alleen onder een laken naast [mijn man] Jan te slapen. Midden in de nacht droomde ik dat ik op het zonnige warme strand Jan aan het zoeken was. Ik kon hem niet vinden. Logisch, want hij houdt meer van de schaduw en de bomen. Terwijl ik hem daar liep te zoeken, en bedacht dat hij hier nooit uit zichzelf naar toe zou gaan, liep ik in een grote diepe kuil die door een kind in het zand gegraven was. Mijn eerste gedachte was: het zal wel meevallen. Maar ik raakte toen al snel in paniek. Het zand begon dicht te vallen om me heen en ik gleed steeds verder naar beneden. Het was veel dieper dan ik dacht. Al vlug zag ik allerlei vreemde gezichten boven me verschijnen die allemaal een handje uitstaken om mij eruit te helpen. Ik was al te ver en kreeg ze niet te pakken, en gleed verder, donkerder en dieper, door een soort van zandkoker de donkerte in. Het werd steeds kouder en kouder. Ik voelde me wegzakken, wist dat terugvechten geen nut had, en liet mezelf maar helemaal gaan. De zakte steeds verder in een koude glijbaan waarvan ik de bodem niet kon voelen en wist dat die zich in mijzelf bevond. Dit stukje kan ik niet anders uitleggen. Alles gebeurde zonder strijd. Ik wist dat ik toch niet terug naar boven kon komen. Ergens heel diep in mijzelf wist ik dat aan het einde van deze zandkoker een afslag kwam, dat er een verlichte tunnel naar links zou gaan, waar ik dan in terecht moest komen. Het zou wel goed komen.
Het is 04:00 uur in de nacht en ik word wakker, het laken is van me afgegleden en ik heb het erg koud. Ik voel me nog een beetje verder wegzakken, terwijl ik mijn ogen al geopend heb en klaarwakker ben. Jan werd wakker, door mijn onrust, en ging even naar de badkamer. Ik liep hem achterna en vertelde hem mijn hele droom, eindigend met de woorden: het heeft met morgen te maken, ik weet alleen niet hoe en wat. 'Alles is goed', zei Jan, terug naar het bed lopend. Hij hield me, ondanks zijn slaperige toestand stevig vast, terwijl hij me weer mee naar het bed troonde. Ik ging lekker naast hem liggen, hij is altijd warm, en kroop veilig in zijn armen om weer te gaan slapen. Weer voelde ik even de koude van het zand en het wegzakken in de donkere tunnel naar beneden. Heel bewust concentreerde ik me op Jans ademhaling en al snel daarna sliep ik en sliep verder zonder dromen. Die morgen wist ik nog precies wat ik eerder die nacht gedroomd had en vertelde het verhaal nog eens aan Jan onder het ontbijt. Daar wist ik weer dat het met deze dag te maken had, wat ik hem dan ook vertelde. De dag verliep zoals gepland. We moesten onze koffers voor de terugreis pakken en haalden nog even de laatste dingetjes, die we mee naar huis wilden nemen. Die dag, laat in de middag, zaten we bij het zwembad van het hotel, Jan met zijn krantje en ik met mijn laptop, om aan dit boek te werken. Er komt een stevige Engelse dame naast me zitten die mij de kop van de krant uit Engeland laat zien. Op de voorpagina stond een grote foto van een stuk strand met een man die gehurkt in tranen zat naast een stuk omgewoeld zand. Daar was een jong meisje gestorven. Ze had samen met haar zusje een diepe kuil gegraven en ze waren er trots ingestapt. Deze kuil in het zand was te diep geweest, de wanden waren niet stabiel. Het zand begon van de zijkant af in te storten over de beide meisjes. Omstanders zagen het gebeuren en trokken het zusje er nog net op tijd uit. Voor het andere meisje was het te laat. Ze kreeg de volle lading zand over zich heen. De man op de foto zat naast haar in het zand. Hij had nog steeds het kleine handje van het inmiddels overleden meisje vast. De hulp van omstanders en het snel uitgraven had niet meer mogen baten.
Het lijkt mij een van de ergste dingen die je als ouders kan overkomen. Zo zit ze te spelen, en zo ben je haar kwijt. Zelf zat ik op dat ogenblik voor de buitenwereld rustig in de stoel. Maar van binnen wist ik dat het dit was wat met mijn droom van die nacht te maken had. De Engelse vrouw liep weg, om mij verder te laten werken. Ze wilde het alleen even kwijt, omdat het haar zo raakte, vertelde ze ons. Ik vertelde Jan, dat dit het dus was. Dit was mijn droom.
Aan de ene kant gaf het weten van de betekenis van de droom rust, aan de andere kant gaf het weer grote onrust in mijn binnenste. Waarom moet ik dit weten? En waarom krijg ik letterlijk in mijn hoofd dat de droom met vandaag te maken heeft? Anders had ik er, denk ik, niet eens meer bij stilgestaan en de droom en het krantenartikel tezamen af kunnen doen als toeval.
Eenmaal thuisgekomen, heb ik voor dat meisje nog verschillende kaarsjes gebrand, net zo lang totdat ik voelde dat ze als zieltje haar ouders weer gevonden had en naar de bovenwereld was begeleid. Daar is ze liefdevol opgevangen door meerdere overleden familieleden. Als iemand de ouders kent, en dit boek leest, zou het fijn zijn als je kunt vertellen dat ze nu vredig en licht speelt in de bovenwereld. Mijn droom was ['s ochtends] op 18-8-2005. De Engelse krant was van een dag eerder." Monique vertelde ons dat ze zich de datum zo goed kon herinneren omdat die samenviel met haar trouwdag.
Bevestiging van Jan
Jan, de echtgenoot van Monique van der Klooster, bevestigde in een telefoongesprek met één van ons (Anny Dirven) op 8 mei 2006, dat Monique hem zowel 's nachts als de ochtend daarop over haar droom had verteld. Hij zei verder: "De 18de in de middag, kregen we dat te horen van een Engelse dame die naast me kwam zitten en mij de kop van de krant uit Engeland laat zien. Op de voorpagina stond een grote foto." Het had ook Jan erg aangegrepen toen hij dat hoorde.
Overigens benadrukten Monique en Jan allebei dat ze niets vernomen hadden over het ongeluk voordat Monique erover gedroomd had. Ze kijken op vakantie nooit naar de televisie, en het krantenbericht was dus de eerste normale bron van informatie die ze onder ogen kregen.
Abbie Livingstone-Nurse
We zijn erin geslaagd om op internet diverse krantenberichten van 16 en 17 augustus 2005 te vinden die grotendeels aansluiten bij het verhaal van Monique van der Klooster. Er stonden onder meer hoofdartikelen over een dergelijk ongeval in de Daily Mirror, de Daily Mail en de Sun. Het gaat om het tragische verhaal van de driejarige Abbie (Abigail) Livingstone-Nurse uit West-Sussex, bijgenaamd Abbie Doodle-Doo, dochter van Pippa Livingstone en Fraser Nurse, en stiefdochter van lan Sayer. Op zondag 15 augustus 2005 kwam zij op een tragische manier om het leven in Towans Beach bij Hayle (Cornwall). Pippa Livingstone herinnert zich haar dochter Abbie als een roekeloos, avontuurlijk kind dat van alles wou uitproberen.
Samen met haar broer - dus geen zus - Joe had Abbie bij wijze van spel een diepe kuil gegraven op het strand. Daarbij waren de wanden van de kuil opeens ingestort zodat ze beiden bedolven werden onder het zand. Haar broer Joe werd gered, maar Abbie liet het leven.
Net als in de droom van Monique waren er velen betrokken bij de poging om Abbie levend uit de kuil te halen. Tientallen mensen bleven een halfuur lang hun uiterste best doen. Eén van de reddingswerkers hield haar arm vast toen ze uiteindelijk overleed.
Er is na de dramatische dood van Abbie uiteraard aandacht besteed aan dit meisje op internet, onder andere in de vorm van dit gedichtje van ene cupidpearl:
Angel
You only stayed a little while
And was all for there to see
The perfection of an angel
But to stay was not to be.
A little light that shone so bright
In a carefree daring way,
But angels only pass just once
They are never meant to stay.
They polish sunbeams in the sky
And play on rainbows bright
They keep the stars so shiny new
So they will glow at night.
Your face is of an angel framed with little curls
You were never meant to stay with us
In this great big bad old world.
Gedeelde stervenservaringen
De droom van Monique van der Klooster kent parallellen in de parapsychologische literatuur. Zo zijn er de ervaringen van Peter Davidson (pseudoniem) rond het overlijden van zijn moeder. Peter Davidson ervoer onder meer de lichamelijke gewaarwordingen die zijn moeder gevoeld had en kreeg een glimp te zien van een goudgeel licht boven hem. Hij voelde dat zijn hart gevuld werd met een 'vloeibare goddelijke liefde, een verrukkelijke hemelse ervaring'.
Ook kreeg hij een soort panoramisch overzicht van scènes uit zijn eigen kindertijd te zien, en bovendien een ongeluk dat zijn moeder drie jaar eerder had gehad op het voetpad bij een metrostation (Rivas, 2005).
Eerder hebben we al uitgebreid aandacht besteed aan gedeelde sterfbedvisioenen (Rivas, 2004; Rivas & Dirven, 2005). Bernard Jakoby (2006) noemt enkele relevante Duitse gevallen van dit type, waaronder dat van een vijfjarige jongen, Josef genaamd, die plotseling in zijn slaap begon te schreeuwen. Zijn moeder schrijft (vrije vertaling): "Ik liep zijn kamer in en zag dat de jongen nog half sliep. Hij had zijn handen omhoog gestoken. Hij riep naar zijn lievelingsoom, met wie het al weken erg slecht ging na een hartaanval. Toen Josef wakker werd, zei hij: 'Oom Michael is daarnet uit bed gevallen. Er was een licht, en ik zag een volwassen witharige vrouw. Michael riep steeds weer: 'Moeder, moeder!'.
Erg bezorgd pakte ik de telefoon, om Michael te bellen. Maar hij nam niet op. De volgende dag belde mijn schoonzus me op en vertelde dat haar man 's nachts uit bed gevallen was. De vrouw die mijn zoon gezien had, was ongetwijfeld de overleden moeder van Oom Michael." (blz. 68).
Dit soort ervaringen laten zien dat het mogelijk is om telepathisch deel te hebben aan iemands 'overgang' naar een spirituele werkelijkheid, of dit nu op het moment zelf is of pas achteraf, zoals in het geval van Monique van der Klooster.
Literatuur
Jakoby, B. (2006). Begegnungen mit dem Jenseits: Zum Phanomen derNahtod-Kontakte. Hamburg: Rowohlt Taschenbuch Verlag.
Rivas, T. (2004). Spirituele ervaringen rond het sterfbed van iemand anders. Terugkeer, 15, , 18-22.
Rivas, T. (2005). Twee spontane ervaringen na de dood van een Britse moeder. Terugkeer, 16, 4, 22-23.
Rivas, T., & Dirven, A. (2005). The Sickbed Vision of Mrs. Neska Ong A Kwien. The Paranormal Review, 35, 22-23.
Dit artikel werd gepubliceerd in Terugkeer, 18(1), voorjaar 2007.
Monique van der Klooster
Online artikelen over parapsychologie en psychical research van drs. Titus Rivas
Contact: titusrivas@hotmail.com
Van en naar het Licht
Dualistische artikelen van Titus Rivas
Spiritualiteit, vrijheid en engagement