Veganism of Color (Online recensie)
Geplaatst door
Titus Rivas (publicatiedatum: 10 October, 2020)
Samenvatting
Boekbespreking van Veganism of Color van Julia Feliz Brueck (Red.).
Tekst
Boekbespreking
Julia Feliz Brueck (Red.) Veganism of Color – In Human And Nonhuman Liberation. Sanctuary Publishers, 2019. ISBN 9780998994659.
De veganistische leefwijze breidt zich uit onder mensen van kleur, soms aangeduid met de Engelstalige aanduiding People of Color (PoC). Veganism of Color In Human And Nonhuman Liberation is geschreven vanuit hun perspectief en richt zich primair tot PoC met belangstelling voor het veganisme. Het bestaat uit vijftien persoonlijke verhalen, voorafgegaan door enkele algemene beschouwingen van redacteur Julia Feliz Brueck en anderen. Het bevat bovendien tips voor het omschakelen naar een veganistisch leven, en wordt afgesloten met een nawoord.
Een van Bruecks hoofdstellingen is dat de westerse veganistische bewegingen veel te sterk gedomineerd worden door witte mensen. Zij zouden daarom te weinig oog hebben voor PoC en het verband miskennen tussen de onderdrukking van mensen en de uitbuiting van dieren. Witte veganisten zouden meestal uitsluitend betrokken zijn bij het lot van dieren en nauwelijks affiniteit voelen met minder geprivilegieerde medemensen. Daarom zou er een grote behoefte bestaan aan een Veganism of Color.
In een opzicht ben ik nog wel enthousiast over dit boek: de erkenning van dieren als medeslachtoffers van een onderdrukkend kapitalisme en het besef dat onderdrukking pas ophoudt als dit voor alle wezens geldt. Dit zou sommige PoC die veganisme als een typisch wit, en zodoende vervreemdend verschijnsel zagen, zeker over de streep kunnen trekken.
Maar voor de rest is dit boek niet erg aan mij besteed. Ongetwijfeld zal dit volgens de auteurs komen omdat ik zelf te wit ben om het te kunnen waarderen.
Allereerst blijft de nadruk in Veganism of Color op wat men white supremacy noemt niet beperkt tot het terugvoeren van een racistische houding bij witte mensen tot historische achtergronden. Men lijkt witte mensen zelf inherent te beschouwen als gemankeerde wezens van een ander ras, een soort minderwaardige mensen. Vaak blijft dit bedekt en moet je het afleiden uit insinuaties, maar soms worden er griezelige uitspraken gedaan zoals dat je witte mensen niet te veel moet vermenselijken. Sommige voorvechters van zwarte emancipatie stellen dat je alleen van racisme mag spreken als degene die zich er schuldig aan maakt meer macht heeft dan het slachtoffer. Ik zou niet weten waarom, maar ook als je het geen racisme noemt, maar ‘discriminatie op grond van afkomst’, blijft het uiterst kwalijk.
Daarmee is er meteen ook sprake van een zelfgekozen segregatie. Het voorgestane Veganism of Color wordt niet opgevat als een tussenstap die PoC voorbereidt op een integratie in een universeel, daadwerkelijk kleurenblind veganisme, maar men keert zich ondubbelzinnig tegen “wit veganisme”.
Tot slot is de claim dat white supremacy in feite de bron vormt van alle structurele onderdrukking van medemensen en dieren geschiedkundig onhoudbaar. Daarvoor hoeven we niet eens te wijzen op Afrikanen die op PoC joegen om hen te verkopen als slaaf. Ook in het boek zelf komen voorbeelden voor die de mythe ontkrachten. Bijvoorbeeld in de bijdragen van twee auteurs die erop wijzen hoe het inheemse, niet-witte kastensysteem leidde tot uitbuiting van lagere kasten, Dalit (de onaanraakbaren) én dieren. Er bestond in India voorafgaand aan de Britse kolonisatie al onderdrukking door PoC. Niet bedoeld als jij-bak, maar het ontkracht de stelling dat witte mensen alle vormen van onderdrukking hebben "uitgevonden".
Onderdrukking door mensen van dieren en van medemensen is helaas een algemeen menselijk verschijnsel waar we samen tegen moeten strijden.
Titus Rivas
Deze recensie werd op 10 oktober 2020 gepubliceerd op deze website.