The Wisdom of Near-Death Experiences (recensie)
Geplaatst door
Titus Rivas (publicatiedatum: 29 April, 2016)
Samenvatting
Recensie van Titus Rivas van het boek "The Wisdom of Near-Death Experiences: How Understanding NDEs Can Help Us Live More Fully" van Penny Sartori.
Boekbespreking
Penny Sartori. The Wisdom of Near-Death Experiences: How Understanding NDEs Can Help Us Live More Fully (met een voorwoord van Pim van Lommel). Londen: Watkins Publishing, 2014. ISBN 978-1-78028-565-8.
Penny Sartori is iemand die ik persoonlijk hoog heb zitten, ook al ben ik het op theoretisch vlak zeker niet altijd met haar eens. Ik beschouw haar als een moedige pioneer die belangrijke casussen heeft toegevoegd aan het bewijsmateriaal dat aangeeft dat BDE's meer zijn dan een stuiptrekking van een stervend brein.
In het nieuwe boek The Wisdom of Near-Death Experiences geeft Sartori een overzicht van diverse onderwerpen die zij belangrijk vindt voor het begrijpen van nabij-de-doodervaringen. Ze beschrijft haar eigen persoonlijke ontwikkeling op dit gebied en legt uit hoe belangrijk het is als iemand een bijna-doodervaring beleeft, zowel voor de persoon zelf als voor anderen. Ze geeft toe dat dit ook haar eigen omgang met de dood van geliefden vérgaand heeft beïnvloed. BDE's kunnen het leven van mensen danig veranderen, inclusief dus haar eigen leven. De materialistische verklaringen zijn voor de auteur inmiddels definitief achterhaald. We kunnen ze dus beschouwen als een soort stuiptrekkingen van het materialisme als standaard-wereldbeeld.
Sartori wil een overzicht wil bieden van alle vraagstukken rond bijna-doodervaringen, dus is het niet zo verwonderlijk dat een deel van haar boek niet al te verrassend uitpakt. Toch komen er ook dingen in voor die doorgaans minder aandacht krijgen. Zoals elektromagnetische gevolgen van BDE's, die ik zelf ken van mijn goede vriendin Anny Dirven. Allerlei apparaten lijken op tilt te slaan als zij in de buurt is, sinds zij jaren geleden een nabij-de-doodervaring kreeg. Of het feit dat er meer levensoverzichten voorkomen onder kinder-BDE's dan onderzoekers aanvankelijk hadden gedacht.
Ook zijn er enkele nooit eerder gepubliceerde casussen in het boek opgenomen. Zoals het geval van Shelley Parker die de nacht voor het dodelijke ongeluk van haar partner droomde dat hij zou overlijden. Of de ervaring met terminale luciditeit van de zwaar demente Peggy die tijdens een soort sterfbedvisioen opeens coherent bleek te kunnen praten met haar overleden vader.
Erg belangrijk vind ik het argument dat een panoramisch levensoverzicht alleen zinvol kan zijn als het daarbij gaat om de verwerking van ervaringen door een ziel die de dood overleeft. Ook haalt ze een interessante uitspraak van Bruce Greyson aan, die erop neerkomt dat echte BDE-onderzoekers meestal concluderen dat de geest niet volledig gebonden is aan de hersenen, terwijl tegenstanders doorgaans zelf geen casussen hebben onderzocht. Verder blijkt de dood nog een veel groter taboe te zijn in het moderne Westen dan ik al dacht, met name in medische kringen.
De epiloog van het boek is trouwens ronduit teleurstellend. Sartori stelt dat BDE's niet tot de conclusie leiden dat er een voortbestaan na de dood is, omdat geen van de patiënten definitief dood is gegaan. Niet alleen ben ik het daar zelf mee oneens en is het bij uitstek een stokpaardje van skeptici, maar deze boodschap staat ook haaks op de hele geest van het boek.
Titus Rivas
Deze recensie werd gepubliceerd in Terugkeer 26(2), zomer 2015, blz. 29, en Levenslicht 43, zomer 2015, blz. 4.
Contact: titusrivas@hotmail.com