Onvoorwaardelijke liefde
Geplaatst door
Titus Rivas (publicatiedatum: 28 April, 2016)
Samenvatting
Binnen een reductionistisch wereldbeeld ligt het voor de hand alle vormen van liefde te herleiden tot een banaal, liefdeloos mechanisme. Als je hier niet in meegaat, is het evident dat liefde zinvol is en zich niet laat herleiden tot iets anders.
Onvoorwaardelijke liefde
door Titus Rivas en Anny Dirven
Liefde wordt door de meeste materialistische geleerden gezien als een product van de biologische evolutie. Het zou alleen bestaan omdat het een functie vervult bij de verbreiding van genen. Daar is niet iedereen het mee eens. Er zou zelfs een allesomvattende onvoorwaardelijke liefde bestaan.
Moederliefde leidt er bijvoorbeeld toe dat jonge dieren betere overlevingskansen krijgen. Een dier dat goed verzorgd wordt door zijn ouders heeft een grotere kans om na enige tijd zelf ook nakomelingen te verwekken. Veel dieren zouden niet eens kunnen overleven zonder de ouderlijke zorg. Bij sommige 'primitieve' diersoorten zou dit proces misschien nog volkomen mechanisch en gevoelloos kunnen verlopen. Maar bij hoger ontwikkelde soorten mag je verwachten dat de zorg voor jongen innerlijk gepaard gaat met een soort moeder- of vaderliefde.
Op een vergelijkbare manier zouden ook de genegenheid voor andere familieleden, romantische liefde en vriendschap zijn ontstaan. Telkens gaat het daarbij om een sociobiologische behoefte die uiteindelijk gericht is op genetisch 'succes', het maximaal verbreiden van je genen dus. Bij erotische liefde zou het bijvoorbeeld voornamelijk om de voortplanting gaan, en bij vriendschap om wederzijdse hulp bij allerlei problemen die zich in het leven kunnen voordoen.
Banalisering van genegenheid
Binnen een reductionistisch wereldbeeld ligt het voor de hand dat men probeert het mysterie van liefde te herleiden tot iets wat juist helemaal niet mysterieus is. Anders gezegd: wanneer een wezen gedreven wordt door liefde, gaat daar in feite een banaal, liefdeloos mechanisme onder schuil. Sommige reductionistische materialisten proberen zelfs subjectieve gevoelens van genegenheid nog weg te redeneren. Dit vormt een stuitend onderdeel van de zogeheten 'onttovering' van de werkelijkheid door de reguliere wetenschap.
De banalisering van liefde staat wat dit betreft niet op zichzelf. Het gebeurt in feite met alles wat ons leven de moeite waard en zinvol maakt. Binnen een reductionistisch wereldbeeld gaat het hierbij telkens weer om een soort illusie. Het maakt wat dit betreft niet uit of we het over de schoonheid van muziek hebben of over een bijna-doodervaring, alles is nu eenmaal door en door banaal als je reductionistische materialisten moet geloven.
In feite is dit alleen geloofwaardig binnen dit type wereldbeeld. Als je er niet in meegaat, is het evident dat persoonlijke liefde voor een ander wezen zinvol is en zich niet laat herleiden tot iets anders. Het is op de eerste plaats een doel op zich en veel meer dan slechts een biologisch instrument gericht op het propageren van genetisch materiaal. Dit geldt niet alleen voor genegenheid tussen mensen maar ook voor liefde tussen mensen en individuele dieren of tussen dieren onderling, en niet te vergeten voor liefde voor jezelf. Liefde is nu juist een van die dingen die aantonen dat het leven helemaal niet banaal of zinloos is.
Onvoorwaardelijke liefde
Zoals we al vermeld hebben, bestaan er diverse soorten typen van liefde of genegenheid. Hier heeft men in de klassieke oudheid zelfs verschillende Griekse termen voor bedacht die nog steeds gebruikt worden, Zoals: eros (erotische liefde), philia (vriendschap), agape (liefde voor iedereen) en philautia (liefde voor jezelf). Daarnaast kun je bijvoorbeeld nog een onderscheid maken tussen liefde onder bepaalde grondvoorwaarden en onvoorwaardelijke liefde. Helemaal onvoorwaardelijke liefde voor een concrete persoon kan in de praktijk moeilijk op te brengen zijn. Stel bijvoorbeeld dat je partner ernstig gaat dementeren en jou op den duur niet meer herkent en bovendien een vervelende persoonlijkheidsverandering doormaakt. Het kan dan een hele opgave zijn om desondanks nog steeds veel genegenheid te blijven voelen voor die partner. Aan de andere kant bevat elke persoonlijke liefde automatisch ook iets onvoorwaardelijks. Als men echt om iemand geeft, is er namelijk altijd meer in het spel dan een soort zakelijke overeenkomst waarbij je elkaar wederzijds allerlei diensten verleent. Er is een oprechte betrokkenheid bij de ander als persoon en een zorg om zijn of haar welzijn. In die zin gaat elke echte genegenheid inherent gepaard met een bepaalde mate van onbaatzuchtigheid. Anders is het domweg geen ware liefde.
Toch kent het aardse leven nu eenmaal zijn beperkingen en dat geldt ook op dit gebied. Het lijkt altijd nog beter te kunnen.
Nu bestaan er diverse soorten spirituele ervaringen waarbij men een onvoorwaardelijke liefde beleeft die allesomvattend lijkt. Degene die lief heeft accepteert de persoon in kwestie volkomen en stelt geen enkele voorwaarde aan de geboden genegenheid. Het moge duidelijk zijn dat zulke ervaringen totaal niet in het materialistische wereldbeeld passen, en door materialisten als een soort droomachtige illusies worden beschouwd. Ze horen bij een hogere werkelijkheid die volgens materialisten niet eens bestaat.
Liefde en dood
Bij bijna-doodervaringen is vaak sprake van een ontmoeting met overledenen, hogere geestelijke wezens of een bovenaards Licht waar een onvoorwaardelijke soort liefde van uitgaat. Een paar voorbeelden:
De lesbische Kerry Kirk was 19 jaar oud toen ze in de zomer van 1981 een crisis doormaakte. Ze verloor haar geloof in een God en had het gevoel dat het leven behoorlijk zinloos was. Maar in diezelfde periode kreeg ze een bijna-doodervaring die haar zienswijze volkomen veranderde. Ze zegt hier zelf over (vrije vertaling): “Ik boog helemaal voorover om mijn verering uit te drukken voor het Wezen van Licht dat ik daarbij ontmoette. Ik voelde warmte en werd vervuld van de meest intense soort liefde. Het was een energie die elke vezel van mijn wezen doordrong. Ik had nog nooit zo'n volledige en complete liefde gevoeld. Die onvoorwaardelijke liefde waar zoveel mensen het over hebben. Ik weet dat we een gesprek met elkaar voerden maar ik kan me niet herinneren wat er precies gezegd werd. Ik heb het gevoel dat het een tijd van genezing voor me was, een soort herstel zo je wilt. Ik besefte opeens dat de “God” die ze me voorgespiegeld had helemaal niet leek op de echte God. Ik zag in dat het niets uitmaakt of je hem God, Allah, Grote Geest noemt, of wat dan ook, het gaat altijd om dezelfde.
Ik kreeg een overzicht te zien van mijn hele leven. Ik kan me dat niet meer allemaal voor de geest halen. Wat ik nog wel weet, heeft betrekking op de laatste dagen voordat ik de BDE kreeg. Ik kreeg te zien hoe egoïstisch ik was geworden toen ik het geloof in God was kwijtgeraakt. Ik voelde de pijn die ik iemand anders had aangedaan en had daar echt last van. Waar ik me het meest schuldig over voelde, was dat ik andere mensen leed had berokkend, tegen hen had gelogen, geen oog had gehad voor hun gevoelens, dat ik egoïstisch was geweest. Dat ik lesbisch ben leek echter niets uit te maken. Dat verbaasde me nogal, want in mijn opvoeding had men mij altijd verteld dat juist dat niet deugde aan mij.”
Een anonieme BDE'er op een forum schrijft: “Het licht liet me zien dat God liefde is. Door liefde te leven, maak je God sterker. En door hem sterker te maken, kan hij jou weer helpen. Hij vertelde me dat je liefde onvoorwaardelijk moet zijn. Dat is de enige regel die echt belangrijk voor hem is.”
De bekende Zwitserse thanatologe Elisabeth Kübler Rosse vertelt over een man die bij een gruwelijk verkeersongeluk zijn vrouw, zijn acht kinderen en zijn schoonouders verloor. Ze werden onderweg naar een familiereünie levend verbrand na een botsing tussen hun auto en een vrachtauto gevuld met benzine.
De man kon dit begrijpelijkerwijs niet verwerken en raakte helemaal aan lager wal. Hij raakte verslaafd aan whisky, heroïne en allerlei andere drugs, werd ontslagen en belandde uiteindelijk letterlijk in de goot. Hij deed talloze vergeefse zelfmoordpogingen. Na twee jaar rondgezworven te hebben ging hij op een dag dronken en stoned op een zandweg liggen. Plotseling zag hij een grote vrachtwagen op hem afkomen en hij had de kracht niet meer om de wagen te ontwijken, zodat hij overreden werd. Vervolgens zag hij zichzelf zwaargewond op de weg liggen, en hij kon de hele scene van bovenaf overzien. Op dat moment verschenen zijn overleden familieleden aan hem. Ze waren omringd door licht en straalden een ongelooflijk intense liefde uit. Ze zagen er gelukkig uit en brachten telepathisch een gevoel van vreugde en geluk op hem over.
De man was helemaal ondersteboven van deze ontmoeting. Zijn geliefden hadden er gezond en stralend uitgezien en ze lieten hem merken dat ze vrede hadden met hun huidige situatie. Hij voelde hoezeer ze gedreven werden door onvoorwaardelijke liefde. De man besloot vervolgens terug te keren naar zijn fysieke lichaam om anderen te vertellen over wat hij had meegemaakt. Hij zag dit als een vorm van boetedoening voor het feit dat hij twee jaar achter elkaar telkens weer had geprobeerd uit het leven te stappen. Toen hij dit besluit had genomen, zag hij hoe de vrachtwagenchauffeur zijn gehavende lichaam in de vrachtwagen legde. Opvallend genoeg herstelde hij snel van zijn verwondingen en bleek hij ook nog eens volledig afgekickt van de alcohol en drugs. Hij voelde zich helemaal genezen en heel, en deed de plechtige belofte dat hij pas zou overgaan naar de andere wereld als hij eerst zoveel mogelijk mensen over zijn ervaringen had verteld. Volgens Kübler Ross had de man een bijzondere blik in de ogen. Er ging een diepe vreugde en dankbaarheid van hem uit.
Patiënten kunnen ook op hun sterfbed ontroerende visioenen krijgen van een geestelijke werkelijkheid. Soms mogen familieleden, vrienden of verzorgers ook deel hebben aan zo'n visioen. De gevoelens die daarbij optreden, hebben vaak te maken met een soort heilige liefde die het leven voorgoed kan transformeren.
Liefde tijdens een geestelijk voorbestaan
Jonge kinderen kunnen zoals bekend nog herinneringen hebben aan een spiritueel voorbestaan of preëxistentie. Net als bij bijna-doodervaringen kan onvoorwaardelijke liefde daarin een belangrijke rol spelen.
Ross Willingham wist als jongetje bijvoorbeeld nog dat hij zich in een soort ruimte bevond, samen met talloze anderen. Om de zoveel tijd kwam er een 'hoger' geestelijk wezen die ruimte binnen en daar reageerden alle aanwezigen heel erg opgewonden op. Het wezen koos elke keer één ziel uit die met hem mee mocht gaan. De herinneringen aan dit wezen worden gekenmerkt door gevoelens van een enorme liefde, vreugde en geluk.
Ene Susan herinnerde zich als meisje dat ze voor haar geboorte in gesprek was met drie andere geesten. Ze keken gezamenlijk naar de aarde en konden waarnemen wat er in het leven van mensen gebeurde. Ze kregen ook beelden van de toekomst te zien om te kunnen kiezen waar ze geboren wilden worden. In de loop van haar aardse leven kwamen er nog diverse andere herinneringen boven. Ze schrijft op de site Spiritual Pre-existence van Toni en Michael Maguire: “Na verloop van tijd begon ik me te herinneren wat voor gevoelens ik in de hemel had gehad. LIEFDE is het sterkste gevoel. De liefde die je voelt en aan anderen geeft is zo geweldig. Het is tegelijkertijd opwindend en eng om weer naar de aarde terug te keren. Het is moeilijk om al die liefde achter te laten, maar je weet dat je nu eenmaal terug moet naar de aarde.”
Een liefdevollere kijk op de werkelijkheid
Ervaringen met onvoorwaardelijke liefde van de kant van geestelijke wezens komen ook nog in andere situaties voor. Bijvoorbeeld bij contact met geestverschijningen van geliefden buiten de context van een bijna-doodervaring, in dromen over overledenen en bij mystieke ervaringen. Theïstische mystici hebben het vaak over ervaringen met een 'goddelijke liefde' die hen voorgoed zou hebben veranderd.
Zodra we het materialisme verwerpen en ons openstellen voor paranormale en spirituele verschijnselen, blijkt de werkelijkheid er veel interessanter en vooral ook liefdevoller uit te zien.
Literatuur
– Koedam (2013). In het licht van sterven: Ervaringen op de grens van leven en dood. Utrecht: Ankh-Hermes.
– Williams, K. (2006). Nothing better than death. Philadelphia: Xlibris Corporation.
– Rivas, T., & Dirven, A. (2010). Van en naar het Licht. Leeuwarden: Elikser.
– Rivas, T., Dirven, A., & Smit, R. (2013). Wat een stervend brein niet kan. Leeuwarden: Elikser.
Dit artikel werd gepubliceerd in Paraview, jaargang 17, nummer 2, mei 2014, blz. 12-15.
Contact: titusrivas@hotmail.com