Een belangrijke casus uit Erasing Death van Sam Parnia
Geplaatst door
Titus Rivas (publicatiedatum: 9 April, 2014)
Samenvatting
Titus Rivas staat stilt bij de casus van de bijna-doodervaring van een patiënt van dr. Tom Aufderheide, een collega van Sam Parnia Parnia.
Een belangrijke casus uit Erasing Death van Sam Parnia
door Titus Rivas
In november 2013 verscheen het boek Wat een stervend brein niet kan van Anny Dirven, Rudolf Smit en ondergetekende. In dit boek hebben we getracht een overzicht te geven van alle gepubliceerde bijna-doodervaringen met – door derden bevestigde – paranormale aspecten. Dit zijn kortgezegd verschijnselen die niet in het heersende materialistische wereldbeeld passen.
Enkele BDE's worden een paar keer in ons boek besproken, omdat er verschillende typen paranormale verschijnselen in de ervaring voorkomen. Dit geldt bijvoorbeeld voor een bijna-doodervaring die we ontleend hebben aan het boek Erasing Death van Sam Parnia. Het betreft het verhaal van een patiënt van dr. Tom Aufderheide, een collega van Parnia en vooraanstaand onderzoeker op het gebied van reanimatietechnieken. Zijn patiënt kreeg tijdens de BDE correcte helderziende en telepathische indrukken.
De bijna-doodervaring
Toen Tom Aufderheide nog maar kort arts was, kreeg hij te maken met een patiënt die een hartaanval had gehad. Aufderheide kreeg ondanks zijn onervarenheid de taak deze man te reanimeren. Hij was daar niet zo blij mee en dacht: “Hoe kunnen jullie [de artsen die er al langer werkten] me dit aandoen?”
Aufderheide probeerde de patiënt te reanimeren met behulp van een defibrillator, maar de man kreeg steeds weer een nieuwe aanval. Dit ging zo door van ongeveer vijf uur 's ochtends tot 1 uur 's middags. De patiënt verkeerde langdurig in een levensgevaarlijke toestand waarin hij telkens weer een hartstilstand kreeg. Rond datzelfde moment kwam ziekenhuispersoneel hem zijn lunch brengen. Aangezien de patiënt bewusteloos was, en Aufderheide flinke trek had, besloot de arts de lunch op te eten.
Pas heel wat uren later werd de toestand van de patiënt toch weer stabiel. Ongeveer 30 dagen daarna, op de dag voordat de patiënt ontslagen zou worden, sprak hij Aufderheide aan. Hij vertelde de arts dat hij een BDE had beleefd. Aan het eind van zijn verhaal zei hij: “Weet u, ik vond het erg grappig [of merkwaardig]... ik lag daar voor uw ogen dood te gaan, en u dacht: 'Hoe kunnen jullie me dit aandoen?' En toen at u mijn lunch op!” Aufderheide benadrukt dat hij zijn verontwaardigde gedachte met niemand gedeeld had zodat zijn patiënt er niet op een normale manier van op de hoogte kon zijn.
Contact met Tom Aufderheide
Nadat ik Parnia's boek had gelezen, besloot ik in september 2013 contact te zoeken met Tom Aufderheide. Hij bleek voluit Tom P. Aufderheide te heten en de titels M.D., M.S., FACEP, FACC, FAHA achter zijn naam te hebben staan. Daarbij was hij als “Professor of Emergency Medicine” verbonden aan het Medical College van Wisconsin. Ik stuurde hem een e-mail en tot mijn verrassing beantwoordde dr. Aufderheide die bijna onmiddellijk.
Hoewel hij benadrukt dat het bij de casus die hij met Sam Parnia had gedeeld niet om 'exacte wetenschap' ging, bevestigde hij de juistheid van de weergave van de BDE in Erasing Death.
Verder liet Aufderheide me weten dat hij zelf vooral onder de indruk was van het telepathische aspect van de bijna-doodervaring. Hij schreef me hierover (vrije vertaling): “Dit [“Hoe kunnen jullie me dit aandoen?”] was een voorbijgaande gedachte die door me heen ging aan het begin van de hartstiland van de patiënt; ik sprak die gedachte daarbij niet uit; ik deelde de gedachte zelfs met niemand en ik was eerlijk gezegd al weer vergeten dat ik dat gedacht had totdat de patiënt me eraan herinnerde. Toen ik die gedachte had, werd de patiënt nog op geen enkele manier gereanimeerd.”
Ook vertelde dr. Aufderheide me dat de ervaring in feite nog veel uitgebreider was geweest dan de samenvatting ervan in het boek van Sam Parnia. Zo vertelde de patiënt Aufderheide ook nog dat hij een gesprek tussen de arts en zijn vrouw dat ze op de gang met elkaar voerden, had kunnen volgen en dat hij een hartmonitor had waargenomen die zich buiten zijn fysieke gezichtsveld bevond.
Aufderheide stelde daarbij overigens dat dit soort details met enige fantasie nog skeptisch 'weg' verklaard konden worden. Bijvoorbeeld door te veronderstellen dat de patiënt de correcte informatie had afgeleid uit gesprekken met familieleden. Ik vroeg hem of hij zulke skeptische hypothesen erg aannemelijk vond, maar hij wilde de evaluatie daarvan liever aan BDE-deskundigen overlaten.
Dit geldt echter uitdrukkelijk niet voor de telepathische ervaring. “Dat trok mijn aandacht en tot op de dag van vandaag heb ik er geen verklaring voor.”
Tot slot vertelde de arts me nog dat hij in de loop van zijn carrière meerdere keren in aanraking was gekomen met patiënten die een soort BDE hadden ondergaan. “Ik trek geen conclusies, ik heb geen inzicht in wat de BDE veroorzaakt, maar ik vind het wel een fascinerend onderwerp.”
Belang van de casus
De BDE van de patiënt van Tom Aufderheide is in twee opzichten bewijskrachtig, zodat we hem ook twee keer hebben opgenomen in ons eigen boek, namelijk in de hoofdstukken 3 en 4. De casus bevestigt dat BDE'ers werkelijk correcte helderziende en telepathische indrukken kunnen krijgen.
Bovendien is de bijna-doodervaring van belang omdat dr. Aufderheide benadrukt dat de telepathie optrad aan het begin van de hartstilstand terwijl de reanimatie nog helemaal niet begonnen was. Dit weerlegt de populaire materialistische theorie dat BDE's tijdens een hartstilstand het gevolg zijn van pogingen om de patiënt te reanimeren. Er is met andere woorden geen aannemelijke materialistische verklaring voor de aanwezigheid van bewustzijn bij de patiënt toen deze een specifieke gedachte van dr. Aufderheide opving. Zoals genoegzaam bekend, is er materialistisch beschouwd zonder reanimatie al gemiddeld 15 seconden na het intreden van een hartstilstand geen enkele vorm van bewustzijn meer mogelijk.
Bronnen
– Sam Parnia en Josh Young. Erasing Death: The Science That Is Rewriting the Boundaries Between Life and Death. HarperOne, 2013.
– Titus Rivas, Anny Dirven en Rudolf Smit. Wat een stervend brein niet kan: Aanwijzingen voor parapsychologische verschijnselen rond bijna-doodervaringen: De harde kern van bevestigde casussen. Leeuwarden: Elikser, 2013.
Contact: titusrivas@hotmail.com