Artikel over de bijna-doodervaring tijdens een hartstilstand van een patiënt van de cardio-thoracaal chirurg Lloyd W. Rudy.
Tekst
De patiënt van Lloyd Rudy
door Titus Rivas, Anny Dirven en Rudolf Smit
Op YouTube is een videoclip te vinden van een interview van Mick Milligan met de beroemde Amerikaanse gepensioneerde cardio-thoracaal chirurg Lloyd W. Rudy (1934-2012). Dit interview vond plaats tijdens een bijeenkomst van de American Academy for Oral Systemic Health (AAOSH), gehouden op 24 en 25 juni 2011 in het Westlin Hotel te Chicago.
Lloyd Rudy vertelt in het interview onder meer over een patiënt die ten gevolge van een ontsteking in zijn mond uiteindelijk ook een infectie aan een hartklep had opgelopen. Een van Rudy's medewerkers moest de klep met spoed vervangen door een nieuwe hartklep. Dit leek goed te gaan, maar toen ze de hartklep hadden vervangen, bleek de patiënt niet te kunnen worden losgekoppeld van de hart-longmachine omdat hij dat niet zou overleven. Uiteindelijk besloten Rudy en zijn medewerkers de patiënt daarom op te geven en een overlijdensverklaring op te stellen.
De anesthesioloog deed de machine uit en ging vervolgens een boterham eten in de kantine. Vervolgens kwamen er mensen om de medische instrumenten op te ruimen. De assistent van Lloyd Rudy naaide de patiënt dicht.
Om de een of andere reden had men vergeten de apparaten die functies zoals de bloeddruk en hartslag registreerden uit te zetten. Deze machines bleven daarom gewoon doorwerken, terwijl Lloyd Rudy en zijn assistent-chirurg zich al aan het omkleden waren. Ze bespraken wat ze eventueel nog hadden kunnen doen om de patiënt te redden. Er waren inmiddels zo'n 20 à 25 minuten verstreken sinds de patiënt dood verklaard was.
Toch weer elektrische activiteit!
Opeens bleek er volkomen onverwachts toch weer enige elektrische activiteit bij de patiënt gemeten te worden. Lloyd Rudy en zijn assistent dachten aan een soort stuiptrekkingen van het hart, maar de activiteit nam steeds verder toe en mondde uit in een hartslag, eerst langzaam en toen steeds sneller. De chirurg benadrukt dat niemand in de tussentijd iets had gedaan aan de toestand van de patiënt; de opleving deed zich geheel spontaan voor. Toen Rudy constateerde dat er weer activiteit was opgetreden bij de patiënt, riep hij er direct een anesthesioloog en verpleegkundigen bij. Men sloot de patiënt niet opnieuw aan op de hart-longmachine, maar diende hem alleen wat medicijnen en zuurstof toe. Al gauw waren zijn bloeddruk en hartslag weer genormaliseerd. De patiënt verkeerde zeker een dag of twee buiten bewustzijn. Hij bleek te herstellen zonder dat er zelfs maar sprake was van hersenbeschadiging.
In de twee weken die daarop volgden wilden alle betrokkenen graag weten of de patiënt iets ervaren had tijdens zijn klinische dood. Hij bleek inderdaad een BDE te hebben gehad en vermeldde een helder licht aan het einde van een tunnel Wat vooral indruk op Lloyd Rudy maakte, was echter het volgende. De patiënt beweerde dat hij door de operatiezaal was gezweefd en daarbij Rudy en zijn assistent-chirurg in de deuropening had zien staan, terwijl ze met de armen over elkaar met elkaar in gesprek waren. De patiënt kon niet zien waar de anesthesioloog was, maar hij zag wel hoe de man weer de kamer in rende. Bovendien nam de patiënt waar dat er Post-It-briefjes (een soort memobriefjes) op een beeldscherm geplakt waren. Deze waarneming bleek correct te zijn. Een verpleegkundige schreef namelijk berichtjes op zulke briefjes over wie er tijdens de operatie voor Lloyd Rudy gebeld had, met het telefoonnummer van de beller erbij. De Post-It-briefjes waren over elkaar heen geplakt als een soort snoer. Rudy wijst erop dat de patiënt de briefjes voorafgaand aan de operatie niet gezien kon hebben, omdat hij toen immers nog geen onbeantwoorde telefoongesprekken binnengekregen kon hebben.
Lloyd Rudy concludeert dat de patiënt zich werkelijk boven zijn lichaam bevonden moet hebben omdat anders zijn beschrijving van de operatiekamer en dergelijke nooit juist zou kunnen zijn.
Contact met assistent-chirurg
Op 23 januari 2013 wees een Britse correspondent Rudolf Smit op een online reactie van de hartchirurg Roberto Amado-Cattaneo op de video waarin Lloyd Rudy over de casus spreekt. Hij schrijft: “Alles wat dokter Lloyd Rudy in deze video uitlegt is volkomen waar. Ik was erbij toen hij de operatie uitvoerde. De patiënt herstelde volledig en wat hij tegen ons zei na de operatie is wat hij beleefde.”
Op 28 januari 2013 zocht Titus Rivas per e-mail contact met Roberto Amado-Cattaneo en stelde hem van eind januari tot medio februari een aantal vragen. Een aantal daarvan berustten overigens op vragen van Jan Holden en Bruce Greyson. Amado-Cattaneo schreef Rivas met name het volgende terug (vrije vertaling):
“Deze casus deed zich eind jaren 90 of begin jaren 2000 voor. Ik weet niet meer hoe de patiënt heet. Ik denk ook niet dat we daar nog achter kunnen komen, jammer genoeg. Het is te lang geleden en ik heb geen documenten meer over deze casus.
Ik was de assistent chirurg tijdens de operatie. Ik was er van het begin tot het einde bij. Ik maakte de hele casus mee en was getuige van alles wat mijn partner dokter Rudy in de video uiteenzet.
Ik heb geen rationele, wetenschappelijke [bedoeld is: materialistische] verklaring om dit verschijnsel te verklaren. Ik weet wel dat het echt gebeurd is. Deze patiënt vertoonde circa 20 minuten of langer geen teken van leven, geen fysiologisch leven, geen hartslag, geen bloeddruk, geen enkele vorm van ademhaling en daarna kwam hij weer tot leven en vertelde hij ons wat u in de video hebt gehoord.
Volgens mij kwamen er geen onjuiste details in zijn beschrijving van de gebeurtenissen in de operatiekamer voor. De patiënt had de gebeurtenissen niet gewoon met zijn ogen kunnen zien, omdat de ogen van patiënten altijd gesloten zijn tijdens een operatie en vaak zelfs dichtgeplakt zijn met tape om het hoornvlies te beschermen. Volgens mij bevond de monitor met de Post-It berichten zich aan het eind van de operatietafel, maar de patiënt zou die alleen gezien kunnen hebben als zijn ogen geopend waren.
De patiënt herstelde volledig. Ik denk niet dat er iets mis was met de apparaten die zijn levensfuncties registreerden, omdat er sprake was van diverse typen monitoren en die gewoon nog aan stonden. We konden een vlakke lijn zien; de monitor stond aan, maar registreerde geen elektrische activiteit in zijn hart. Toen hij weer bij kwam, zagen we eerst een trage hartslag die zich uiteindelijk ontwikkelde tot een hartslag die veel normaler was.
Dit geldt ook voor de ultrasound scanner in de slokdarm; we zagen geen hartslag gedurende circa 20 minuten, de machine stond nog aan, en toen was er opeens te zien dat de hartspier bewoog, een beweging die uiteindelijk dicht bij de normale functie uitkwam, zodat het hart een bloeddruk kon voortbrengen en leven weer mogelijk werd. We merkten dat hij terugkwam [uit de dood] omdat de monitors aan stonden en zo zagen we dat hij weer tot leven kwam. Toen dit gebeurde zorgden we dat zijn vitale lichaamsfuncties werden ondersteund door medicijnen, zuurstof, etc.
Dit was zeker geen sterk verhaal of grap, absoluut niet, dit was zo echt als maar kan. We waren bijzonder geschokt dat hij na 20 minuten of langer weer tot leven kwam. We hadden hem dood verklaard terwijl hij op een tafel in de operatiekamer lag en we hadden zijn vrouw al verteld dat hij gestorven was.
Ik heb het wel vaker meegemaakt dat mensen weer herstelden van een diepe en langdurige shock, maar die mensen waren nog steeds in leven, terwijl er in dit geval geen leven meer was.”
Roberto Amado-Cattaneo vertelde de Britse correspondent van Rudolf Smit eind januari 2013 dat de casus zich had voorgedaan in het Deaconess Ziekenhuis te Spokane, Washington. Later werkten zowel Rudy als Amado-Cattaneo in Great Falls, Montana.
Opmerking redactie:
Titus Rivas en Rudolf Smit hebben hierover een Engelstalig artikel opgesteld en dat zal worden gepubliceerd in The Journal of Near-Death Studies.
Dit artikel werd geplaatst in Terugkeer, 24e jaargang, nummer 1, blz. 16-17, en in Levenslicht nummer 34, blz. 10-11, beide voorjaar 2013.
Naschrift uit februari 2014
Het Engelstalige artikel is inmiddels gepubliceerd. Anesthesioloog Gerald Woerlee heeft er een skeptische reactie op geschreven en dit op zijn eigen website geplaatst.
Naar aanleiding hiervan hebben de auteurs in februari 2014 opnieuw contact gezocht met dr. Amado-Cattaneo. Deze benadrukt nog eens dat de weergave van de feiten echt correct is en dat er in weerwil van wat Woerlee schrijft, echt geen normale verklaring voor de feiten is.
Toevoeging uit mei 2014
Een vriend van Rudolf H. Smit contacteerde Dr. Amado-Cattaneo nogmaals in mei 2014 en ontving daarbij dit antwoord: "Dr Woerlee's explanation does not apply to this case. This was not the Lazarus phenomenon, this patient was dead for 25 minutes or more with no cardiac pulmonary movement or brain function. The brain dies after a few minutes of lack of oxygen, period! This case was 25 minutes at least if not more. I cannot explain it, but it happened and I am a living witness of this case, I was there. Many times in medicine we just do not have the right answers or any answers. One can believe what one wants to believe but this in my mind is a miracle unexplainable by current scientific knowledge.
Regards Dr. Roberto Amado-Cattaneo"
Dit artikel werd gepubliceerd in Terugkeer 25(1), voorjaar 2014, blz. 11-12.