The Application of Impossible Things van Natalie Sudman (recensie)
Geplaatst door
Titus Rivas (publicatiedatum: 14 April, 2013)
Samenvatting
Recensie van het boek 'The Application of Impossible Things: My Near-Death Experience in Iraq' van Natalie Sudman door Titus Rivas
Boekbespreking
Natalie Sudman. The Application of Impossible Things: My Near-Death Experience in Iraq. Huntsville: Ozark Mountain, 2012. ISBN 978-1886940-24-6.
Archeologe Natalie Sudman was verantwoordelijk voor bouwcontracten van het Amerikaanse leger in Irak, toen ze bijna omkwam bij een bomaanslag op een truck. Ze hield hier met name een verminderd gezichtsvermogen en een beschadiging aan haar pols en schouder aan over, maar beleefde ook een bijna-doodervaring. Ze zag geen tunnel of licht, maar belandde van het ene moment op het andere in een andere dimensie. Opeens bevond ze zich op een soort platform en ze richtte zich telepathisch tot duizenden wezens in witte gewaden die haar voor het grootste deel bekend voorkwamen.
Haar 'toespraak' bevatte een verslag van alles wat ze, kennelijk op verzoek van de leden van de vergadering, op aarde geleerd had. Alle aanwezigen waren gelijkwaardig aan elkaar maar men had wel bewondering voor Sudmans belevenissen in de fysieke wereld. Men reageerde telepathisch op haar verslag en verzocht Sudman terug te keren om nog meer werk te verrichten. Toen ze daarmee akkoord ging, was ze ook weer in een oogwenk terug in haar gehavende lichaam.
De wereld waarin ze verbleef tijdens haar bijna-doodervaring is volgens Sudman erg complex en biedt enorme mogelijkheden voor geestelijke groei. Je kunt er bijvoorbeeld een oneindig aantal perspectieven tegelijk beleven. De auteur erkent trouwens dat iedereen zijn eigen beleving van de andere wereld zal hebben, met bijvoorbeeld een eigen beeldentaal. De witte gewaden die ze zelf gezien heeft hadden net zo goed vervangen kunnen worden door een andere vorm, ook al waren de geestelijke wezens die ze zag hoe dan ook aanwezig.
Ook in andere opzichten zegt ze interessante dingen. Zo stelt ze bijvoorbeeld dat de fysieke wereld even werkelijk is als de spirituele dimensies, en dat ieder van ons de dood individueel overleeft en dus niet domweg oplost in een kosmisch bewustzijn, hoewel iedereen wel voortdurend in liefde verbonden is met alle andere bewuste wezens. Dit wil zeker niet zeggen dat ik het altijd met Sudman eens kan zijn. In één opzicht vind ik haar gedachtegoed zelfs nogal stuitend, namelijk waar ze het heeft over destructieve daden. Ze meent namelijk oprecht dat ook kwaadaardige handelingen in wezen 'creatief' zijn en onderdeel uitmaken van een hoger plan. Het zou slechts een kwestie van perspectief zijn. Iets kan vanuit een aards gezichtspunt gruwelijk zijn, terwijl het vanuit een hoger perspectief heel gewenst is.
Sudman lijkt deze theorie te koppelen aan een soort ervaringscultus; alles wat je meemaakt, hoe naar ook, verrijkt je ervaring en is daarmee ook automatisch oké. Ze lijkt dan ook te denken dat alles wat er gebeurt in wezen perfect is. Voor iemand die nota bene in een oorlogsgebied heeft gewerkt lijkt me dit nogal merkwaardig en de auteur moet zich in bochten wringen om haar visie overeind te houden. Zo zouden negatieve ervaringen wel goed zijn, maar positieve ervaringen nog beter. Ze gaat echt te ver wanneer ze de bomaanslag waar ze zelf het slachtoffer van werd vanuit een kosmisch perspectief niet alleen positief, maar zelfs 'fun' (leuk) noemt.
De auteur weet zeker dat haar BDE geen droom was. Overigens heeft ze al sinds haar kinderjaren paranormale ervaringen met uittredingen, visioenen, geesten en 'energievelden'. Daarom geloofde ze reeds voor de aanslag dat het paranormale 'normaal en natuurlijk' is. Sudman heeft zelfs meegedaan aan parapsychologisch onderzoek van de Universiteit van Virginia.
Een boeiend boek, wat men verder ook van de visie van de auteur mag denken.
Titus Rivas
Recensie, gepubliceerd in Terugkeer 23(3), herfst 2012, blz. 25-26.
Contact: titusrivas@hotmail.com