Titel

The Last Laugh van Raymond Moody (recensie)

Geplaatst door

Titus Rivas   (publicatiedatum: 13 April, 2013)

Samenvatting

'The Last Laugh: A New Philosophy of Near-Death Experiences, Apparitions, and the Paranormal' van Raymond Moody, besproken door Titus Rivas.


Tekst


Boekbespreking

Raymond A. Moody Jr. The Last Laugh: A New Philosophy of Near-Death Experiences, Apparitions, and the Paranormal. Charlottesville: Hampton Roads, 1999. ISBN 1-57174-106-2.


Enkele jaren terug schreef ik een artikel voor Terugkeer naar aanleiding van een interview van Micah Rubenstein met Raymond Moody. In het interview stelde Moody dat de parapsychologie een pseudowetenschap is. Korter geleden kocht ik via e-bay eindelijk het obscure werk The Last Laugh, dat duidelijk maakt waar Moody nu eigenlijk op uit was met dit type uitspraken. Helaas bevestigt het mijn ergste vermoedens, en tast het zelfs mijn basisrespect voor deze auteur aan.
In de periode dat het boek verscheen was Moody gebrouilleerd geraakt met IANDS, en ik heb geen idee of er sindsdien een verzoening is gevolgd. Maar dat men met elkaar gebotst is, lijkt niet meer dan een logisch gevolg van zijn stellingname.

Laat ik voorop stellen dat The Last Laugh stilistisch geen fijn boek is. Moody herhaalt zichzelf veel vaker dan nuttig is en gebruikt neologismen die zijn positie zouden moeten verhelderen maar vooral zorgen voor verdere verwarring. Daarbij komt dat hij zichzelf steeds weer erg grappig en briljant lijkt te vinden, wat nogal ontluisterend is wanneer de lezer een andere mening is toegedaan.
Inhoudelijk is het zo mogelijk nog erger gesteld met dit werk. Moody stoort zich aan het gebrek aan consensus over bijna-doodervaringen en paranormale verschijnselen in het algemeen. Hij ziet het als een groot probleem dat er naast parapsychologen (en anderen die paranormale verschijnselen serieus nemen) ook nog fundamentalisten en skeptici rondlopen. Het bestaan van deze drie kampen toont voor hem aan dat het onderzoek naar het paranormale op een dood spoor zit. Hier schemert een soort consensualisme in door: Moody gaat kennelijk uit van een wetenschappelijk forum dat zou moeten bepalen wat wetenschappelijk aangetoond is en wat niet. Als het forum geen eensluidende conclusie kan trekken is er "dus" geen sprake van deugdelijke wetenschap. Hij veronachtzaamt hierbij ondanks zijn achtergrond als filosoof de verschillende ontologische achtergronden van de drie kampen. Aangezien paranormale verschijnselen raken aan het fundament van ons wereldbeeld is het alleen maar vanzelfsprekend dat iemands meest basale vooronderstellingen mede bepalend zijn voor de houding die hij of zij ten opzichte van deze verschijnselen aanneemt. Je kunt bijvoorbeeld toch niet verwachten dat materialisten zich zonder slag of stoot gewonnen zullen geven!
Moody meent daarentegen dat alle gangbare benaderingen van het paranormale op de schop moeten, met inbegrip van de parapsychologie zelf die hij inderdaad een pseudowetenschap noemt. Daarvoor in de plaats moet dan een houding komen die "playful paranormalism" zou moeten gaan heten. Het paranormale moet primair benaderd wordt als een vorm van entertainment en vooral niet te serieus worden genomen. Alleen op die manier kun je er echt profijt van hebben en zelfs waarheden ontdekken die nu nog verborgen blijven.
Alsof dit al niet verwarrend genoeg is, beweert Moody ook nog dat deze geniale boodschap vanaf het begin onderdeel had moeten uitmaken van Leven na dit leven. Hij had dit zelf steeds gewild, maar zijn uitgevers hielden het keer op keer tegen... De twee werken zouden wat Moody betreft zelfs een soort trilogie moeten vormen met een derde publicatie van zijn hand over humor! Net als bij zijn vroegere capriolen rond het zogeheten psychomanteum boet Moody hiermee sterk aan geloofwaardigheid in. Het spijt me, maar ik kan niet meelachen met de schrijver van dit boek en voor een stevige ridiculisering vind ik het echt te triest.

Titus Rivas

(Opmerking redactie: dit boek kwam uit in 1999, dus 13 jaar geleden. Sindsdien kunnen IANDS en Moody het weer goed met elkaar vinden. Ook blijkt uit zijn huidige publicaties dat een voortzetting van het bewustzijn na de fysieke dood voor hem een reƫle zaak is.)

Deze recensie werd gepubliceerd in Terugkeer 23(2), Zomer 2012, blz. 17.

Contact: titusrivas@hotmail.com