Ik moest doodgaan om mezelf te genezen van Anita Moorjani (recensie)
Geplaatst door
Titus Rivas (publicatiedatum: 8 April, 2013)
Samenvatting
Boekbespreking van Titus Rivas van het boek 'Ik moest doodgaan om mezelf te genezen' van Anita Moorjani.
Boekbespreking
Anita Moorjani. Ik moest doodgaan om mezelf te genezen. Houten/Antwerpen: Mana, 2012. ISBN 9-789000-314614.
Anita Moorjani is een vrouw van Indiase afkomst die geboren is in Singapore en opgegroeid in Hong Kong. Zij is binnen korte tijd uitgegroeid tot een van de beroemdste BDE-ers ter wereld. Dit heeft alles te maken met de publicatie van haar boek Dying to be me in 2012. Nog datzelfde jaar bracht Uitgeverij Mana een Nederlandse vertaling op de markt.
In 2002 werd bij Moorjani een vorm van kanker van de lymfklieren (Hodgkin Lymfoom) geconstateerd en na zo'n vier jaar thuis tegen deze ziekte behandeld te zijn, belandde ze uiteindelijk op de intensive care van een plaatselijk ziekenhuis. In 2006 raakte ze namelijk in een coma waar ze niet uit ontwaakte. De behandelende oncologe vertelde haar man dat ze nu spoedig zou sterven omdat haar organen het begaven. Moorjani had veel uitzaaiingen en kreeg last van zwellingen in haar handen, voeten en gezicht, en open wonden op haar huid. In deze toestand kreeg ze uiteindelijk een ingrijpende BDE waarin haar werd voorgehouden dat ze er zelf voor kon kiezen om in leven te blijven en van haar kanker te genezen. Als ze voor het leven zou kiezen zou blijken dat haar organen weer normaal functioneerden, maar als ze voor de dood zou gaan zou alles verlopen zoals de artsen voorspeld hadden. Nadat Moorjani voor het leven had gekozen, kwam ze weer bij. Haar herstel verliep razendsnel en ging in tegen de medische verwachtingen. De Amerikaanse oncoloog Peter Ko vloog uiteindelijk naar Hong Kong om de auteur te ontmoeten. Hij kopieerde en bestudeerde alle relevante stukken uit haar medische dossier. Ko concludeerde op grond van de beschikbare medische informatie dat Moorjani gewoon dood had moeten zijn en stuurde zijn bevindingen (voor een deel geciteerd door de auteur) naar kankerinstituten over de hele wereld.
In het boek besteedt Anita Moorjani behalve aan haar wonderlijke genezing ook aandacht aan haar tamelijk moeizame jeugdjaren in het multiculturele Hong Kong, haar ziekte, haar bijna-doodervaring en de innerlijke transformatie die hier het gevolg van was. Eerlijk gezegd ben ik zelf minder onder de indruk van Moorjani's BDE dan van haar genezing van kanker. Ze stelt bijvoorbeeld wel erg gemakkelijk dat ze tijdens haar ervaring heeft ingezien dat er geen reïncarnatie bestaat, omdat tijd een illusie is. Met evenveel gemak zou men kunnen stellen dat er geen kindertijd of ouderdom bestaat, omdat tijd ook gedurende een en hetzelfde leven slechts een illusie zou zijn.
Bovendien benadrukt ze dat het aardse leven uitsluitend draait om 'jezelf zijn' en 'van jezelf houden'. Ik ben het met haar eens dat dit twee uiterst belangrijke, centrale waarden zijn, maar ze gaat volgens mij te ver waar ze stelt dat compassie voor anderen automatisch voortvloeit uit liefde voor jezelf. Zonder liefde voor jezelf is liefde voor anderen inderdaad onmogelijk (dit is iets wat stromingen als het christendom en boeddhisme al heel lang inzien) maar dat betekent volgens mij niet dat iemand anderen alleen beroerd kan behandelen als hij niet van zichzelf houdt. Er komt in geval van mededogen ook nog een besef bij van de ander als iemand die in wezen net zo waardevol is als jijzelf. Helaas geldt het gepostuleerde verband kennelijk niet voor betrokkenheid bij dieren, omdat Moorjani aangeeft na haar BDE niet langer vegetarisch te leven. Verder is de auteur rotsvast overtuigd van de psychogene oorsprong van kanker, terwijl er in werkelijkheid misschien ook nog andere, zuiver fysieke, factoren meespelen. Gek genoeg ontkracht ze de waarde van haar eigen publicatie overigens door op blz. 234 te stellen dat het 'betreurenswaardig' is als mensen de waarheid buiten zichzelf zoeken, bijvoorbeeld door kennis te nemen van boeken...
Hier staat overigens tegenover dat Moorjani verklaart niemand van haar visie te willen overtuigen en een uitgesproken voorstander van levensbeschouwelijk pluralisme blijkt te zijn.
Titus Rivas
Deze recensie werd gepubliceerd in Terugkeer 24(1) en tegelijkertijd in Levenslicht nr. 34, voorjaar 2013, blz. 25-26.
Contact: titusrivas@hotmail.com