Titel

Geestverschijningen vlak na iemands overlijden

Geplaatst door

Titus Rivas   (publicatiedatum: 2 February, 2013)

Samenvatting

Geestverschijningen van mensen die kort tevoren overleden zijn zonder dat degene die de verschijning waarneming daarvan op de hoogte is, zijn minder zeldzaam dan men zou denken. Artikel van Titus Rivas en Anny Dirven.


Tekst


Geestverschijningen vlak na iemands overlijden

Anny Dirven was druk bezig geweest met haar huishouden en besloot een middagdutje te gaan doen op haar bed. Al gauw dommelde ze een beetje weg en zag ze allerlei gezichten aan zich voorbij trekken. Die gezichten kwamen haar geen van alle bekend voor, maar ze verdwenen van zelf terwijl Anny weer wakker werd. Er kwam wel iets voor in de plaats. Opeens zag Anny een non in het deurgat van haar slaapkamer staan... Wie was zij? En waarom stond ze bij Anny in de deuropening?

Tekst: Titus Rivas en Anny Dirven

De non, die Anny Dirven bij het wakker worden zag, was een forse, stevige kloosterzuster die de hele deuropening vulde. Ze had een bijzonder vriendelijk gezicht en glimlachte naar Anny. De non droeg een zwart gewaad met witte bef, zoals zulke zusters vroeger droegen, en verder zat er een koord om haar middel en hing er een groot kruis om haar hals. Ook had ze een grote witte kap op haar hoofd met een zwarte sluier eroverheen. De zuster zag er niet uit als een schim, maar als een levensechte vrouw. Ze bleef zeker enkele seconden zichtbaar, maar verdween op het moment dat Anny haar beter wou bekijken.

Lagere school
Toen Anny Dirven deze ervaring, die ze eind februari 2003 had, deelde met Titus Rivas, moest hij direct denken aan verhalen over overledenen die nabestaanden kort na hun dood een teken geven dat ze geestelijk ongedeerd zijn. Wellicht was de non zojuist overleden en liet ze zich aan Anny zien omdat zij veel voor de zuster had betekend. Titus vroeg haar dan ook of ze ooit met zo'n kloosterzuster te maken had gehad. Dit bleek inderdaad zo te zijn. Anny had in de jaren 40 van de vorige eeuw op een lagere school gezeten die door nonnen werd bestierd, de St. Claraschool aan de Zandberglaan te Breda. De non die Anny gezien had, droeg in ieder geval hetzelfde soort kleding als de zusters op deze school. Ze deed haar denken aan een zuster van wie ze de naam niet meer wist. Misschien had de vrouw destijds extra veel sympathie voor haar leerlinge Anny gevoeld zonder dat met zoveel woorden te uiten. Door omstandigheden zijn we pas kortgeleden op zoek gegaan naar een zuster van de St. Claraschool die rond februari 2003 overleden zou zijn.

Afscheid van nabestaanden
Hopelijk kunnen we ooit nog aannemelijk maken dat Anny een geestverschijning heeft gezien van een non met wie ze in haar jeugd een band onderhield en die net in diezelfde periode de laatste adem uitblies. Verschijningen van iemand die kort tevoren overleden is hebben zich hoe dan ook al talloze malen voorgedaan. Bijvoorbeeld bij een nichtje van mevrouw Dana Owen uit Arkansas. De naaste families van Dana en haar nichtje hadden al jaren weinig contact met elkaar gehad. Toch werd de nicht op een zondagochtend rond 3 uur wakker en zag daarbij de vader van Dana, Ted, aan de voet van haar bed staan. Ze vertelde haar echtgenoot: “Ik keek op en zag een oude man staan die me aankeek. Hij straalde een gouden glans uit. Het is al meer dan dertig jaar geleden sinds ik oom Ted gezien heb, maar ik weet dat hij het was en dat hij dood is.” De dinsdag erna las het echtpaar in de krant dat oom Ted inderdaad diezelfde zondagochtend om 3 uur overleden was.
Een ander voorbeeld betreft de gastvrouw van ene Lieslore, die tijdelijk bij haar logeerde. Deze vrouw riep op een nacht alle aanwezigen in haar huis bijeen en vertelde daarbij dat ze slecht nieuws had voor haar schoondochter. Ze had namelijk haar oma in Indonesië plotseling in de huiskamer zien staan om afscheid te komen nemen en concludeerde daaruit dat ze was overleden. Lieslore was er getuige van hoe tien minuten later de telefoon rinkelde. Uit het telefoongesprek bleek dat genoemde oma inderdaad gestorven was.
Hariette Hull uit Jupiter in Florida werd als kind een keer ergens wakker van. Ze zag het maanlicht door het raam schijnen. Het licht vormde een pad dat breed uitliep bij het voeteneinde van haar bed. Terwijl ze hiernaar keek, zag ze een vorm verschijnen die ze onmiddellijk als haar grootvader Karl Wallin herkende. Hij strekte zijn hand naar haar uit en zei: "Zeg August [de vader van Hariette] vaarwel." Daarna verdween hij weer. Hariette werd erg bang en begon te gillen. Haar vader kwam haar kamer binnen en ze vertelde hem wat er gebeurd was."Opa is dood", zei ze huilend. "Onzin, schatje", antwoordde hij, "je hebt alleen een nachtmerrie gehad. Opa is zelfs niet ziek". Hij bleef aan haar bed zitten totdat Hariette in slaap viel. De volgende ochtend om 11 uur kregen ze een telefoontje dat Hariette's opa inderdaad op dat tijdstip onverwachts overleden was.
Ene Mina had een Belgische moeder en haar zoon een jaar lang kosteloos onderdak geboden tijdens de Eerste Wereldoorlog. Toen de man van deze Belgische vrouw overleed keerden zij en haar zoon terug naar hun huis in Brussel. In april 1927 bracht Mina de familie een bezoek. De Belgische vrouw wilde haar daarbij graag een bedrag overhandigen voor de genoten gastvrijheid, maar Mina wilde dit niet aannemen. In de nacht van 2 december 1927 zag Mina de Belgische verschijnen aan het hoofdeinde van haar bed. Ze zei: "Dag Mina, ik ga naar Miel [haar zoon]. Dit is voor jou en je man, voor alles wat je voor ons gedaan hebt." Mina zag haar zo duidelijk dat het haar opviel dat ze nachtkleding droeg en dat haar haar los hing. Een onderzoek wees uit dat de vrouw inderdaad rond datzelfde tijdstip onverwachts in haar nachtkleding overleden was.
En nog een ander voorbeeld gaat over Jodie McDonald uit Kentucky. Zij had veel moeite met het feit dat ze kort tevoren haar Australische herder Princess had moeten laten inslapen. In deze periode werd ze 's nachts een keer wakker en zag Princess daarbij aan het voeteneinde van haar bed staan. Princess zag er prachtig uit en keek haar aan. Jodie ging rechtop in bed zitten en probeerde Princess te omhelzen, maar op dat moment verdween de hond. Jodie benadrukt dat ze klaarwakker was tijdens deze ervaring en zeker niet droomde.

Bewijsmateriaal
De Franse astronoom en parapsychologisch onderzoeker Camille Flammarion (1842-1925) is onder meer bekend gebleven vanwege zijn diepgaande studie van het bewijsmateriaal voor een persoonlijk voortbestaan na de dood. Het is dan ook niet zo verwonderlijk dat we reeds bij hem dit type casussen aantreffen van geestverschijningen kort na iemands overlijden. Zoals bijvoorbeeld deze twee ervaringen:
* Een student had enkele jaren voor de gebeurtenis met een studiegenoot afgesproken dat ze elkaar op een bepaalde datum zouden ontmoeten in Cambridge. De jongeman bevond zich vlak voor de afgesproken dag in het zuiden van Engeland. Op een nacht werd hij wakker en zag daarbij dat zijn vriend op het voeteneind van zijn bed zat. De vriend zag er overigens drijfnat uit. De jongeman zei wat tegen hem, maar de verschijning schudde alleen maar met zijn hoofd en verdween toen. Hij kwam die nacht trouwens nog twee keer terug. Spoedig daarna vernam de jongeman dat de vriend kort voor zijn geestverschijning tijdens het zwemmen verdronken was.
* Een jong meisje uit het Franse Saint-Gaudens sliep in dezelfde kamer als haar oudere zus. Op een avond wilden de meisjes gaan slapen. Hun kamer werd verlicht door kaarslicht en ze bliezen de kaars uit, zodat er alleen nog de zwakke verlichting door het haardvuur overbleef. Plotseling merkte het meisje dat er een priester voor de haard zat. Hij warmde zich aan het vuur. Ze zag dat hij hetzelfde figuur en dezelfde gelaatstrekken en houding bezat als een oom van hen die priester was. Ze vertelde haar zus wat ze had gezien en deze nam de verschijning eveneens waar. De meisjes raakten allebei in paniek en schreeuwden om hulp, waardoor hun vader wakker werd. Toen hij de kamer binnenkwam, was de verschijning weer verdwenen. De volgende dag vernamen ze dat de oom in kwestie inderdaad die dag gestorven was.

Verklaringen
Het staat volgens ons buiten kijf dat mensen kort na een sterfgeval een verschijning van de overledene kunnen waarnemen. Het ligt nogal voor de hand om zulke ervaringen op te vatten als echte manifestaties van de geest van iemand die gestorven is. Men kan zich ook gemakkelijk voorstellen waarom overledenen zich laten zien. Denk bijvoorbeeld aan de wens om een nabestaande te laten weten dat je gestorven bent en zo meteen ook afscheid van hem of haar te nemen. Zeker als je ervan uitgaat dat overledenen psychologisch beschouwd niet zomaar ineens totaal zullen verschillen van aardse mensen. En dus aanneemt dat ze vergelijkbare beweegredenen zullen hebben als doorsnee levenden.
Er zijn echter ook parapsychologen die nu eenmaal niet kunnen geloven in een leven na de dood. Ook al gaan ze wel uit van het bestaan van bijvoorbeeld telepathie, ze menen dat de geest of ziel volledig gebonden is aan het brein en na het overlijden met de hersenen zal vergaan. Er moet volgens hen dus iets anders aan de hand zijn bij geestverschijningen. Wanneer het gaat om een waarneming van iemand van wie men van tevoren al wist dat hij of zij gestorven was, hoeft er op zich niet eens een paranormale factor in het spel te zijn. Het kan dan gewoon gaan om een soort waakdroom waarin de nabestaande het verlies van een gestorven geliefde probeert te verwerken. Wat is er mooier dan de geruststelling dat iemand die je hebt verloren ten minste gelukkig voortbestaat in een andere dimensie?

Meer dan louter toeval
Als de nabestaande helemaal niet wist dat de overledene gestorven was, wordt het natuurlijk wel anders. Misschien kan puur toeval nog wel een deel van zulke casussen verklaren. We denken dan vooral aan gevallen waarin de overledene al een tijdje ernstig ziek of heel oud was, zodat zijn of haar naderende dood in de lijn der verwachting lag. Maar dit is duidelijk niet aan de orde wanneer iemand plotseling, volkomen onverwachts overlijdt en dan ook nog rond het tijdstip waarop de geestverschijning wordt waargenomen. Louter toeval is dan gewoon niet meer aannemelijk. Natuurlijk erkennen de meeste parapsychologen dit wel. Om die reden hebben onderzoekers die een voortbestaan bij voorbaat verwerpen al meer dan honderd jaar geleden een alternatieve theorie bedacht. Paranormale geestverschijningen bestaan, zoveel staat wel vast, maar ze berusten binnen dat perspectief nooit op een daadwerkelijke ontmoeting met een overledene.
Wat nabestaanden bijvoorbeeld te zien krijgen zijn beelden van wat een overledene vlak voor de dood beleefd of gedacht heeft. Het zou in feite altijd gaan om een vorm van zogeheten 'crisistelepathie' rond iemands stervensproces. Net als in een echte droom zou de nabestaande iemand waarnemen zonder dat die persoon daadwerkelijk aanwezig is. Men zou zo zelfs nog nieuwe informatie kunnen doorkrijgen bij een geestverschijning, maar dan altijd afkomstig van een stervende, niet van iemand die de dood overleefd heeft. Wanneer de geestverschijning pas plaatsvindt nadat de rigor mortis al is ingetreden, kun je zelfs dit nog op twee manieren verklaren zonder je toevlucht te hoeven nemen tot een leven na de dood. De informatie zou ten eerste al voor de dood telepathisch verzonden kunnen zijn, maar als het ware zijn blijven hangen in het onderbewustzijn van de ontvanger. Pas na het overlijden zou de telepathische informatie als het ware 'vertraagd' verwerkt worden in een verschijning. De andere mogelijkheid luidt dat de verschijning berust op telepathische informatie die een nabestaande door terugschouw (retrocognitie) uit het verleden put. Als je erkent dat er meer dan voldoende bewijsmateriaal bestaat voor een persoonlijk voortbestaan, lijken zulke alternatieve verklaringen vooral onnodig ingewikkeld.

Literatuur
– Arcangel, D. (2005). Ontmoetingen in het hiernamaals. Utrecht: Kosmos.
– Dongen, H. van, & Gerding, H. (1993). Het voertuig van de ziel. Deventer: Ankh-Hermes.
– Flammarion, C. (1923). Na den dood en In het stervensuur. Wink/Noest.
– Dongen, H. van, & Gerding, J. (1993). Het voertuig van de ziel. Deventer: Ankh-Hermes.
– Schouterden, C., & Vander Linden, G. (2005). “Kijk, ik ben er nog!” Free Musketeers.
– Sheridan, K. (2004). Animals and the Afterlife. Escondido: EnLighthouse Publishing.
– Tenhaeff, W.H.C. (1965). Het spiritisme. Den Haag: Leopold.

Contact: stg_athanasia@hotmail.com

Dit artikel werd gepubliceerd in ParaVisie, jaargang 27, oktober 2012, blz. 22-24.