Titel

Mijn vader lijkt op Barbapapa (recensie)

Geplaatst door

Titus Rivas   (publicatiedatum: 10 August, 2012)

Samenvatting

Boek bespreking van het boek Mijn vader lijkt op Barbapapa: portretten van nieuwetijdskinderen en hun ouders van Hermelijn van der Meijden en Erik Buis.


Tekst



Boekbespreking

Hermelijn van der Meijden/Erik Buis. Mijn vader lijkt op Barbapapa: portretten van nieuwetijdskinderen en hun ouders. Utrecht/Antwerpen: Kosmos-Servire, 2011. ISBN 978-90-215-4988-0.

Het boek Mijn vader lijkt op Barbapapa is zonder meer een van de mooiste publicaties die ik de laatste jaren onder ogen heb gekregen, zowel inhoudelijk als qua vormgeving. Hermelijn van der Meijden interviewde zogeheten nieuwetijdskinderen en hun ouders en Erik Buis maakte daar prachtige foto's van de geïnterviewden bij. De teksten zijn informatief, onopgesmukt en authentiek. Deze publicatie laat op de eerste plaats zien dat hoogsensitieve, hoogbegaafde en paranormaal begaafde kinderen allemaal individuen zijn. Ze hebben verschillende persoonlijkheden, talenten en gaven en gaan daar ieder op een eigen manier mee om. Zoals te verwachten geldt deze rijke variatie ook voor hun ouders: ze lopen uiteen in ervaring, levensbeschouwing en pedagogische inzichten. Te midden van een dikwijls niet al te verdraagzame omgeving zoekt ieder gezin zo zijn eigen weg. Sommige kinderen in dit boek lijken spiritueel en parapsychologisch beschouwd extra interessant. Zo is er bij een aantal van hen sprake van een bijzondere soort vroegrijpheid, wijsheid en onvoorwaardelijke liefde. In menig verhaal komt het waarnemen van aura's en overledenen (ook wel aangeduid als spookjes of geestjes) voor of van spontane toepassing van paranormaal genezen.
De 10-jarige Iris werd na de dood van haar opa 'opgehaald' en meegenomen 'naar boven': “Ik zag hem op een harp spelen, langs een klein riviertje. Het was een hele mooie harp. Hij glinsterde. Hij was van supermooi goud en had zilveren snaren. Ik zag heel veel regenbogen. Het beekje schitterde en was mooi blauw. Er was ook een waterval. En daarom kwam er een meertje, met bloemetjes ernaast. De temperatuur was er normaal, zoals in de lente, zonder regen. Er waren bomen met een precieze ronde vorm. Heel apart.”
De zesjarige Tobias weet nog dat hij zijn oudere broer Castor al voor dit leven kende. “We waren vrienden en deden alles samen. Dat was in de hemel. Castor werd als eerste geboren.” Ook de zesjarige Isabella heeft herinneringen aan een voorbestaan met haar broertje Roman: “Vroeger waren we allebei in de wolken. Toen waren papa en mama nog kind. Ik vond deze mama leuk en Roman vond deze papa leuk. Toen wij daar waren, moesten wij heel veel werken, en goed voor ons zorgen, goed spelen en goed slapen. Totdat zij geen kindjes meer waren.”
De hoogbegaafde Leila van zeven ziet aura's en neemt gevoelens van anderen over. Op haar tweede zei ze spontaan dat ze vroeger een Chinees jongetje was geweest.
Suzannah, zelf moeder van twee nieuwetijdskinderen, raadt ouders aan: “Kijk ook naar die andere dimensies. Durf onder ogen te zien dat het hier niet ophoudt. Stap er niet overheen als je kind ermee komt. Aanvaard dat ze zo zijn en stimuleer ze.”

Titus Rivas

Deze recensie werd geplaatst in Terugkeer 23(2), zomer 2012, blz 15.