Glimpses of Eternity - Een blik in de eeuwigheid (recensie)
Geplaatst door
Titus Rivas (publicatiedatum: 29 June, 2012)
Samenvatting
Boekbespreking van Glimpses of Eternity (Een blik in de eeuwigheid) van Raymond Moody en Paul Perry door Titus Rivas voor terugkeer.
Boekbespreking
Raymond Moody & Paul Perry. Glimpses of Eternity: Sharing a loved one's passage from this life to the next (in het Nederlands vertaald als: Een blik in de eeuwigheid, Bruna). New York: Guideposts, 2010. ISBN 978-0-8249-4813-9.
Raymond Moody is een van die productieve auteurs die je echt voor raadselen kunnen stellen. Hij heeft enkele klassiekers geschreven, maar ook titels zoals The Last Laugh die zijn eigen werk inhoudelijk onderuit lijken te halen. In theorievorming is hij dan ook veel minder bedreven dan in het accuraat weergeven van ervaringen. Wanneer hij opzettelijk de nadruk legt op zijn vreemde theorieën doet Moody regelrecht afbreuk aan zijn totale bijdrage. Glimpses of Eternity, zijn nieuwste boek, is desondanks weer echt interessant te noemen. Ik weet overigens niet of dit aan Moody zelf te danken is, of eerder aan zijn co-auteur Perry of zelfs aan de uitgever.
Het boek draait om een speciaal soort ervaringen dat tot voor kort nauwelijks aandacht kreeg en veel vaker voorkomt dan men zou denken: de shared-death experiences oftewel gedeelde doodervaringen. Enkele voorbeelden:
- Een moeder van een kankerpatiënt onderging een soort panoramische terugblik van haar zoon waardoor ze later vrienden en plaatsen uit zijn leven kon herkennen.
- De volwassen kinderen van een stervende vrouw zagen hoe deze uit haar lichaam trad en door een soort poort ging. Deze ervaring werd door alle betrokkenen bevestigd tegenover Moody.
- Tijdens het overlijden van haar broer, kreeg een vrouw de indruk dat zijn kamer van vorm veranderde en opeens aan andere geometrische regels gehoorzaamde.
- Sommige mensen ervaren een uittreding waarbij ze de stervende begeleiden naar een wereld van Licht.
- Een sergeant had tijdens een BDE een ontmoeting met zijn zus die op dat moment zelf in coma lag in een ander deel van het ziekenhuis. Deze zus liet hem achter en vertrok zelf door een tunnel. Later bevestigde men dat zij inderdaad overleden was.
De auteur geeft een ideaaltypische beschrijving van gedeelde doodervaringen die doet denken aan zijn beroemde model van BDE's.
Dit type ervaringen kan niet worden verklaard doordat de hersenen van de betrokkenen aangetast zijn, want dat is bij anderen dan de patiënt zelf natuurlijk niet aan de orde. Moody beschouwt gedeelde doodervaringen terecht als zeer sterke aanwijzingen voor een voortbestaan na de dood.
Ook in dit boek doet de auteur echter weer zeer onverstandige uitspraken zoals: “De geest is wat de hersenen doen”, een materialistische notie die volkomen onverenigbaar is met de strekking van al zijn eigen publicaties. Moody hangt tevens overbodige concepten aan, zoals de God-module van Melvin Morse, en brengt telepathie in verband met spiegelneuronen! Maar door het belangwekkende empirische materiaal is het niet verstandig dit boek hierom zomaar te negeren.
Titus Rivas
Deze recensie verscheen in Terugkeer 23(1), voorjaar 2012, blz. 26.
Contact: titusrivas@hotmail.com