Titel

Aankondiging van een bijna-doodervaring door een geestverschijning

Geplaatst door

Titus Rivas   (publicatiedatum: 8 June, 2011)

Samenvatting

Een vrouw kreeg 's nachts een geestverschijning van haar overleden oma die samenhing met de bijna-doodervaring die haar zus zou meemaken.


Tekst


Aankondiging van een bijna-doodervaring door een geestverschijning

door Titus Rivas en Anny Dirven

Samenvatting
Een vrouw kreeg 's nachts een geestverschijning van haar overleden oma die haar trachtte voor te bereiden op een crisis van haar hoogzwangere zus. De grootmoeder vertelde dat deze het erg moeilijk zou krijgen en dat haar ziel haar lichaam zou verlaten, maar dat ze het wel zou redden. Diezelfde nacht bleek haar zus opgenomen te zijn in een ziekenhuis en na een keizersnede door ernstig bloedverlies diverse hartstilstanden te hebben doorgemaakt. Zij herstelde zoals voorspeld en bleek tijdens haar crisis een bijna-doodervaring te hebben gehad waarbij zij de directe omgeving van haar lichaam kon waarnemen.

Inleiding
Emine Fougner is een Amerikaanse vrouw van Turkse afkomst die eerder een interessante bijna-doodervaring van haar vader met ons deelde (Rivas, 2007; Rivas & Dirven, 2010). Enkele maanden geleden mailde zij ons opnieuw, omdat haar jongere zus inmiddels ook een BDE heeft meegemaakt. Als het goed is, krijgen we over enige tijd nog wat aanvullende informatie van direct betrokkenen, maar het verhaal is o.i. in zijn huidige vorm al belangwekkend genoeg om het te publiceren in Terugkeer. Daarom hier al een beknopte weergave van de e-mails die we van eind 2009 tot en met mei 2010 van Emine Fougner hebben ontvangen.

Een geestverschijning
Emine Fougner heeft een jongere zus, die officieel Huriye heet maar die Emine zelf vaak aanspreekt met haar bijnaam "Huriş". Huriye werd overigens vernoemd naar een oma, die erg veel van haar hield. Toen die oma sterf, hield ze haar hand vast.
Huriye woont net als haar ouders in Canada, terwijl Emine in de VS woont. Emine en haar zus hebben desondanks een bijzonder sterke band en beschouwen elkaar als beste vriendinnen. Medio augustus 2009 stond Huriye ingepland om naar het ziekenhuis te gaan om te bevallen van haar tweede kind. Begin augustus keek Emine samen met haar kinderen naar een kinderfilm. Tijdens de film viel ze in slaap en ze werd pas rond 1 uur 's nachts wakker, omdat één van haar kinderen bij haar in bed wou komen liggen. Toen ze eenmaal wakker was, kon ze de slaap niet meer vatten. Na enige tijd ging de lamp in de hal aan. Het gaat om zo'n lamp die geactiveerd wordt doordat een sensor bewegingen detecteert. Emine dacht dat het om één van haar andere kinderen ging en bedacht dat er niet voldoende ruimte meer zou zijn als er nog een ander kind bij haar in bed wilde kruipen. Vreemd genoeg hoorde ze geen voetstappen en er kwam ook geen ander kind de slaapkamer binnen. Emine keek op haar horloge. Slechts elf minuten later ging het licht weer aan in de hal. Opnieuw kwam er niemand binnen en waren er ook geen voetstappen te horen. Na ongeveer een halve minuut ging het licht vanzelf weer uit. Nog eens zes minuten later ging het licht voor een derde keer aan. Emine keek weer op haar horloge en ging rechtop in bed zitten om te kijken wie het kon zijn. Maar wederom was er niemand te zien. Ze ging weer liggen en voelde toen opeens hoe iemand haar op haar voet tikte. Ze keek naar boven en zag tot haar verbijstering haar oma staan. Ze zei: 'Oma? Ben jij dat?' Meteen daarop dacht ze: 'Je blijft me maar wekken met het licht in de hal, waarom doe je niet gewoon het licht in de wc aan?' Direct daarna ging de lamp in de wc aan. Tegen die tijd dacht ze: 'Lieve hemel! Heb ik mijn oma zojuist echt het bevel gegeven om het licht op het toilet aan te doen?'
Ze werd klaarwakker en ging ervan uit dat ze beetgenomen werd. Ze knipperde een paar keer met haar ogen en zag toch weer haar oma staan.
'Oma, wat doe je hier?'
'Huriş is naar het ziekenhuis gegaan om te bevallen.'
'Oh, maar dat zou ze toch pas over twee weken doen?'
'Zo gaat het niet. Ze zal het erg moeilijk krijgen. Haar ziel zal haar lichaam verlaten.'
Emine voelde hoe haar hart begon te bonzen en werd erg bang.
'Wat? Gaat ze dan dood?'
'Maak je geen zorgen, ze zal weer herstellen, maak je niet druk. Maar ze zal het wel erg moeilijk krijgen. Wees daar maar op voorbereid, maar het komt weer goed met haar.' De stem van haar oma klonk troostend. Toen was oma opeens weer verdwenen. Emine keek op haar horloge en zag dat het 11 over 2 's nachts was.
Emine overwoog haar zus of haar ouders te bellen, maar ze was bang dat ze hen onnodig zou alarmeren. Daarom besloot ze tot de volgende dag te wachten. Ze kon echter niet meer in slaap komen en ging daarom maar wat lezen achter de computer met een kop Turkse thee erbij.
Rond 6 uur 's ochtends ging de telefoon en Emine zag dat het om het nummer van haar zus ging. Ze nam direct op met de woorden: 'Zo meisje, dus je hebt vanmorgen al je baby gekregen?' Het was echter haar moeder die haar het volgende vertelde:
'Je zus is vannacht naar het ziekenhuis vertrokken om rond 2 uur te bevallen, maar we hebben nog niets van haar man gehoord over hoe het gegaan is. Haar mobiel staat uit en ik kan haar niet bereiken in het ziekenhuis [het McMaster University Hospital in Hamilton, Ontario]. Kun jij het ziekenhuis voor me bellen?'
We hebben overigens een overeenkomende verklaring van haar moeder ontvangen, opgesteld in het Turks en door Emine zelf vertaald in het Engels. De moeder van Emine verklaart onder meer:
'Ze naam op en tot mijn verbazing zei ze: "Ben je bevallen?" En ik antwoordde: "Ik ben het, lieverd, je moeder; je zus is naar het ziekenhuis gegaan en ze is al uren van huis, maar we hebben nog niets vernomen." Ze vertelde me dat haar dat niets verbaasde, en dat haar oma haar een bezoekje had gebracht. Ik dacht eerst dat het om een droom ging, maar dat was het niet.
Ik werd er bang van en vroeg haar: "Is ze gekomen om je zuster te halen?". Ik moest huilen bij die gedachte, maar ze zei: "Mamma, maak je geen zorgen, ze zei drie keer dat mijn zus het moeilijk zou hebben, maar dat ik me geen zorgen moest maken. Ze zal weer opknappen, maar het zal wel moeilijk worden."
Emine probeerde haar moeder gerust te stellen, maar toen ze naar het ziekenhuis belde, bleek de naam van haar zus niet in het bestand te zitten. Aangezien het erg druk was, zou het kunnen dat Huriye in het St. Joseph's Hospital (eveneens in Hamilton) lag. Dit bleek inderdaad waar te zijn. Emine kreeg een verpleegkundige aan de lijn en verzocht haar om haar zus te vragen haar mobieltje even aan te zetten. Ze kreeg op die manier ook Huriye zelf te spreken die haar vertelde dat ze een ander soort pijn voelde dan tijdens de bevalling van haar eerste kind. De verpleegkundige had Emine verteld dat men verwachtte dat Huriye twee uur later zou bevallen, zodat Emine haar zus beloofde tegen die tijd terug te bellen.

Crisis
Enkele uren later probeerde Emine zoals beloofd weer contact te zoeken met haar zus, maar haar mobieltje bleek uit te staan. Het ziekenhuis wilde haar op dat ogenblik nog geen informatie verstrekken. Vier uur lang kwam Emine er niet achter wat er aan de hand was met Huriye. Ze probeerde ondertussen steeds haar zwager te bereiken. Pas na diverse pogingen, nam hij eindelijk op. Hij vertelde haar snikkend dat zijn vrouw bevallen was van een dochter, Ella Naz, maar daarbij veel bloed verloren had en op dat moment op de Intensive Care lag. De dag erna hoorde de familie pas dat dit samenhing met een keizersnede. Ze had veel bloed verloren en het bloeden was maar niet opgehouden. Daardoor kreeg Huriye een hartstilstand. Men probeerde haar uit alle macht te reanimeren. Ze gaven haar onder meer een bloedtransfusie, een dokter probeerde haar te defibrilleren en ze was aangesloten op een hart en long-machine. Tegelijkertijd verwijderde een chirurg haar baarmoeder (hysterectomie).
Het hart van Huriye stond volgens Emine in totaal drie keer stil en haar moeder denkt zelfs dat het vijf keer gebeurde. De eerste keer duurde haar hartstilstand 15 minuten. Er waren complicaties na de operatie aan haar baarmoeder, waardoor ze weer een hevige bloeding kreeg en opnieuw geopereerd moest worden. Daarbij stond haar hart nog eens twee keer stil en moest ze worden gereanimeerd worden. Uiteindelijk stopte het bloeden, maar ze was nog in coma en bleef op de intensive care. Haar hele familie was ontroostbaar en werd bijna gek van onzekerheid. Toen ze eindelijk weer bijkwam, moest ze een lange weg gaan om weer helemaal te revalideren. In totaal waren er maar liefst 17 artsen en 50 verpleegkundigen betrokken geweest bij haar crisis. Ze moest alles bij elkaar 12 dagen in het ziekenhuis blijven.
Tijdens de tweede nacht dat Huriye in het ziekenhuis lag, kwam Emine's zevenjarige dochter 's nachts met het verhaal aan zetten dat haar (over)grootmoeder steeds met de lichten had zitten spelen. Ze had er echt genoeg van, omdat ze zo niet in slaap kon vallen. Emine bracht haar dochter terug naar bed en begon vervolgens te bidden voor het herstel van haar zus. Daarbij kreeg ze het gevoel dat het toch allemaal goed zou komen met haar.
De moeder van Emine schrijft ons:
'De ingevingen van Emine over het bezoek van haar oma was het enige dat ons een sprankje hoop bood. Mijn dochter leeft nog en haar toestand is weer normaal. We hadden er helemaal aan onderdoor kunnen gaan, zo veel dagen zonder te weten of mijn dochter zou herstellen, maar oma moet de pijn die we zouden ondergaan aangevoeld hebben voordat het gebeurde, en zij zorgde ervoor dat we bleven hopen. Ik wil liever niet terugdenken aan die dagen; het is te moeilijk en pijnlijk.'

Bijna-doodervaring
De oma van Emine had voorspeld dat de ziel van Huriye haar lichaam zou verlaten. Emine vroeg haar zus toen deze voldoende hersteld was dan ook of ze iets gevoeld had toen ze geen hartslag had gehad. Huriye vertelde haar dat ze de inspanningen van de artsen had gadegeslagen. Ze had zich volkomen alleen gevoeld, en bevond zich in een soort tunnel. Ze voelde pijn door de handelingen die de artsen verrichten, ook al hadden de arts haar man verteld dat ze niets zou voelen. Ze zag hoe ze open werd gesneden tijdens de operaties en ze voelde de paniek van de artsen. Uiteraard proberen we al enige tijd aan een eerstehands verklaring van Huriye zelf te komen en we hopen die tezijnertijd te kunnen publiceren ter aanvulling van dit verslag.

Beschouwing
Met name door de verklaring van haar moeder hebben we geen enkele reden om het verhaal over de geestverschijning in twijfel te trekken. Het lijkt er dus werkelijk op dat de overleden oma van Emine en Huriye een paranormale soort voorkennis had van komende gebeurtenissen en de familie daarop wilde voorbereiden. Oma deed bovendien de voorspelling dat Huriye een uittreding zou doormaken, hetgeen overeenkomt met haar BDE.
Voorts heeft Huriye de BDE naar alle waarschijnlijkheid tijdens een hartstilstand beleeft. Het is op dit moment overigens nog onduidelijk of de pijn die ze gevoeld heeft plaatsvond tijdens haar uittreding. Voornoemde kenmerken maken de casus van groot belang en we zullen zoals gezegd alles in het werk stellen om het geval nader te staven.

Literatuurverwijzingen
Rivas, T. (2007). De ervaringen van de vader van Emine Fougner. Terugkeer 18(4), winter 2007, blz 13.
Rivas, T., & Dirven, A. (2010). Van en naar het Licht. Leeuwarden: Elikser.


Dit artikel werd gepubliceerd in Terugkeer 21(2), zomer 2010, blz. 20-21.

Contact: titusrivas@hotmail.com

Dit artikel werd gepubliceerd in Terugkeer 25(1), voorjaar 2014, blz. 11-12.