Titel

De bijzondere ervaringen van Dikky van der Weide-Boekholt

Geplaatst door

Titus Rivas   (publicatiedatum: 12 May, 2011)

Samenvatting

Dikky van der Weide is een paranormaal begaafde vrouw die onder meer een BDE en ervaringen met engelen en geestverschijningen heeft gehad.


Tekst


De bijzondere ervaringen van Dikky van der Weide-Boekholt

door Titus Rivas en Anny Dirven

Samenvatting
Dikky van der Weide is een paranormaal begaafde vrouw die onder meer een BDE en ervaringen met engelen en geestverschijningen heeft gehad. Ze is pro deo werkzaam als paranormaal genezeres en helderziende en voert spirituele reinigingen uit.

Inleiding
In 2008 bracht één van ons, Titus Rivas, een bezoek aan mevrouw Dikky van der Weide-Boekholt en haar man Wim van der Weide in Zwolle. Hij werd er bijzonder gastvrij onthaald, samen met zijn hond Moortje, die toen nog een puppie was. Dit artikel is opgedragen aan Wim van der Weide. Helaas overleed Wim onverwacht op 70-jarige leeftijd op 24 maart 2010.
Dikky, een trouwe donateur van Stichting Athanasia, had ons al meer dan eens gewezen op een mogelijk paranormaal effect rond haar zogeheten 'engelenboek'. Dit is een soort monumentje ter nagedachtenis van overledenen in de vorm van een boek, gewijd aan de ouders van Wim. Dikky zag hierin beelden van haar vader, terwijl hij niet fysiek afgebeeld staat. We kregen ingescande foto's van het boek te zien en tijdens het bezoek van Titus kreeg hij het zelfs persoonlijk onder ogen. Helaas konden we het effect zelf echt niet vaststellen. Met andere woorden: we zagen niets. Dit gold overigens ook voor Wim van der Weide. Hier staat wel tegenover dat anderen, zoals een vriendin en de pastoor wel degelijk lijken te zien wat Dikky erin kan waarnemen. Sommigen zien er overigens nog andere overledenen in, bijvoorbeeld hun eigen overleden partner. Dikky zelf neemt een uiterst duidelijke foto-achtige afbeelding waar, maar anderen zien alleen een soort tekening.
Er is een verband met het zonlicht. 's Avonds verdwijnt de afbeelding van haar vader heel langzaam, maar 's ochtends is hij direct weer zichtbaar.
Kennelijk moet je een bepaalde instelling of gave hebben om het effect te kunnen waarnemen. Volgens Dikky kan haar vader ook besloten hebben zich alleen aan bepaalde mensen te tonen. In plaats van hier nu heel sceptisch over te doen, willen we dit gedeelte van het verhaal van Dikky verder laten rusten uit respect voor haar oprechtheid. De rest van dit artikel gaat dan ook over andere ervaringen van Dikky van der Weide.

Met de helm geboren
Dikky werd in 1937 volgens haar zus met de helm geboren, dus met het geboortevlies om haar hoofd. Dit is volgens het volksgeloof een aanwijzing voor helderziendheid. Bij Dikky manifesteerde een paranormale gave zich echter pas op latere leeftijd. Ze vindt dat wel jammer, want ze had er al eerder in haar leven veel mee willen doen. Tegenwoordig helpt zij mensen als paranormaal genezeres en helderziende.
Het leven van Dikky ging bepaald niet over rozen. Vooral in haar jeugd heeft zij het erg moeilijk gehad. Haar moeder kreeg maar liefst negen kinderen die allemaal van verschillende vaders waren. Dikky weet niet eens wie haar eigen biologische vader was. Ze beschouwt haar stiefvader uit haar vroegste jeugd als haar echte vader. Hij is ook degene die zij kan zien in het engelenboek en van wie zij aanneemt dat hij haar sinds zijn dood altijd beschermd heeft.
Het duurde meer dan 50 jaar voordat Dikky voor het eerst te maken kreeg met paranormale ervaringen.
'Het was rond 1989. Ik zag steeds iets zwarts voorbij schieten. Ik wist niet wat het was. Iemand raadde me aan: Als het nu weer gebeurt, zeg je: "Donder op, want je hoort hier niet." Dat deed ik en toen was er ineens een hele lichte flits en daarna heb ik er nooit meer last van gehad. We geloofden op dat moment nog niet in dat soort dingen. We wisten er niets van.'
In 1992 zag ze voor het eerst een engel, die ze haar beschermengel of gids noemt. Ze schrok hier heel erg van en was er zelfs veertien dagen ziek van, omdat ze niet wist wat haar overkwam.
'Ik was katholiek gedoopt en ik ben wel eens naar de kerk geweest, maar niet religieus opgevoed. Ik ben wel op een nonnenschool geweest, maar dat is zo lang geleden. Daar kan ik me niet veel meer van herinneren. Ik was niet heel gelovig of zo. Ik geloofde pas dat er meer is tussen hemel en aarde toen ik deze ervaringen kreeg. Want wat wisten wij er nou van? Het is ons nooit verteld.
Het is een licht, dat je eigenlijk niet kunt beschrijven. Het was zo'n mooi licht. Het is maar een momentopname, wat je ziet. Maar dat beeld vergeet je niet. Het blijft altijd in je geheugen. Hij keek me aan, maar ik begreep niet wat hij ermee bedoelde. Ik ben daarna dus heel erg ziek geworden. Ik was erg geschrokken van die engelverschijning. Ik was er helemaal van ondersteboven. Veertien dagen kon ik niet eten of slapen. Ik lag maar op de bank, het interesseerde me allemaal niet. Want het was allemaal zo nieuw voor haar. Dat dat kon, dat dat bestaat. Dat zoiets bestaat en dat dat zomaar kan verschijnen.'
Haar dochter heeft toen Tineke de Nooij op televisie gezien. 'Zij heeft een brief geschreven naar het televisieprogramma Paranormale wereld. Ik mocht daar mijn verhaal vertellen, maar ik werd er niet echt wijzer van, Het was ergens in Bussum, in een televisiestudio. Toen moest ik voor de televisie mijn verhaal doen, maar ik denk dat er een heleboel niet van begrepen werd. Het is uitgezonden in december 1994, een uitzending van RTL 5 op een woensdag.
Dat was de eerste indrukwekkende paranormale ervaring die ik heb gehad.
Daarna ben ik gaan pendelen en ik heb gevraagd aan mijn gids, wie hij was. Ik ben automatisch gaan schrijven met behulp van mijn gids en daar kwam uit dat hij een man was en  José heette. Hij kwam uit Cordoba, bij Sevilla, in Spanje. Ik had destijds iemand nodig met een sterke hand. Vaak zijn ze 's nachts bezig geweest om mij te helpen en ook de zonnevlecht [oftewel de daarmee corresponderende chakra] los te maken.
Mijn man mocht het ook een keer zien. Maar hij was zo geschrokken dat hij zei: "Duvel op."'
Na die tijd kwamen er een heleboel dingen op Dikky af. Ze kon er met niemand over praten.
In 1996 schreef ze wijlen het bekende medium Jan Kleyn aan. Hij antwoordde haar: 'Als je mijn boek gelezen hebt, dan weet je dat je genezende vermogens hebt.' Dat had ze echter nog helemaal niet geconcludeerd.
Dikky werd vervolgens lid van van spirituele vereniging Het Witte Licht. Daar hielp iemand haar handen te gaan gebruiken als paranormaal genezeres. 'Dat heb ik gedaan. Geweldig! De mensen voelen zich heerlijk.' Ze heeft trouwens nooit iets gevraagd voor een behandeling, want ze beschouwt het niet als werk, maar als een gave die ze van boven gekregen heeft.
In 2002 werd Wim van der Weide invalide na een val van het dak. Sindsdien was er jarenlang een soort stilstand in het leven van Dikky. 'De laatste jaren waren een hel, maar steeds weer kwamen er mensen van boven die hem kwamen helpen thuis en in het ziekenhuis, tijdens operaties. Sinds die tijd dat mijn man een ongeluk heeft gehad, ben ik sterker geworden, heel sterk. Maar toen hij op de operatietafel lag, lag ik te huilen in bed. Ik kreeg steeds een zwart gordijn te zien. Ik mocht er niet achter komen. En dat was omdat hij met de dood bezig was. Dat blijkt ook, omdat de machine stil heeft gelegen. En zo bleek dat hij ontzettend veel heeft moeten meemaken. Door die kracht die ik toen gekregen heb, is hij toch nu zoals hij is. De artsen zijn stomverbaasd dat dat zo kan.' Wim zelf heeft, in ieder geval op bewust niveau, weinig meekregen. 'Er gingen wel overledenen met me mee de operatiekamer in. Mijn oudste broer, vader, mijn schoonzus en mijn moeder. Die zag ik als schimmen. Een van hen ging mee naar binnen en de rest bleef voor de operatietafel staan. Verder heb ik heel weinig gezien.'
Dikky vertelt verder: 'Ik zag ze als mensen. Wim vertelde haar alleen over zijn moeder en toen vulde ik aan dat er meerdere personen bij waren geweest. Het waren ook mensen met wie we veel contact hadden.'
In 2006 verhuisde het echtpaar naar een bejaardenwoning in zwolle. Ze zijn zo'n 48 jaar getrouwd geweest, na eerst jaren verkering te hebben gehad. Vanaf 2007 deed het reeds genomen merkwaardige fenomeen rond het engelenboek zich voor.

Een bijna-doodervaring en geestverschijningen
Uiteindelijk moest Dikky zelf ook een operatie ondergaan vanwege een hartinfarct, nadat ook zij al een hele medische voorgeschiedenis achter de rug had. Daarbij kreeg zij een BDE.
'Toen ik rond 2005 een hartinfarct kreeg en in het ziekenhuis lag, in de operatiekamer, ben ik weggezakt en moest gereanimeerd worden.
Daarbij zat ik in een tunnel. Het ging heel snel. Ik voelde me er zo vredig. De tunnel was donker met gouden lichtjes. Tot op een bepaald moment, toen mocht ik niet verder. Ik moest terug.
En ik heb ook verder niets gezien. Er was ook geen keuzemoment of zo. Ik heb verder niets gezien.
Na afloop zei ik tegen de specialist: "Had me er maar gelaten", omdat het er zo vredig was. Maar ik moest terug. Mijn werk was nog niet af.
Vanaf die tijd is er eigenlijk een heleboel op mij afgekomen.
Na mijn BDE heb ik veel paranormale dromen en verschijningen gehad, altijd tegen drie of vier 's ochtends, tegen het ontwaken.
In de eerste droom die ik wil noemen ben ik uit mijn lichaam geweest. Ik weet niet waar ik precies geweest ben. Ik weet alleen dat ik in een hele roze kamer ben geweest met een klein raampje erin.Verder weet ik daar niets van. Na afloop kwam ik met een plons terug in mijn lichaam. Ik zat meteen rechtop in bed.
De tweede droom was als volgt. Ik zat op de fiets maar ik mocht niet verder. Aan de andere kant stond een keurig geklede man met een licht jasje aan, met donker haar en bruine ogen. Ik mocht niet verder, ik moest terug. Ik schrok er ook wakker van.
Een derde keer lag ik 's morgens vroeg een keer te huilen in bed. Het voelde aan als ijspegels, heel koud. Ik lag maar te strijken over mijn gezicht, koud koud. Voor mij stond plotseling een kleine oudere vrouw, het hoofd gebogen, met donker haar, die om vergeving vroeg. Ik wist niet wie het was.
Ik heb toen gebeld naar mijn spiritueel leermeester Johan die met de doden kan praten. Hij zei: "Je weet wel wie dat is, denk eens goed na." Het bleek mijn moeder te zijn die om vergeving vroeg, want anders kon ze niet verder. Zij vroeg om vergeving voor wat ze me allemaal had aangedaan in haar leven. Toen Johan dat zei, realiseerde ik me dat het mensje de lengte en haarkleur had van mijn moeder. Ik kon alleen haar gezicht niet zien, omdat ze haar hoofd gebogen hield.
Toen heb ik gezegd: "Vergeven kan ik het je, maar vergeten niet, omdat er veel te veel is voorgevallen." Ik ben in Groningen geboren, maar ik ben als kind in kindertehuizen grootgebracht. Van het ene kindertehuis naar het andere, bij pleeggezinnen; ik heb veel verdriet gehad. Ik ben onder andere in een pleeggezin beland waar ik vreselijk ben mishandeld. Ik heb haar dus wel vergeven, maar vergeten kun je het nooit.'
Een andere keer bevond Dikky zich in een Landal Green bungalowpark.
'Ik ben daar opeens ziek geworden; ik was mijn stem kwijt en was heel schor. Ik praatte als een heel oud mensje. Ik heb Johan daarover gebeld en die zei dat ik het raam open moest zetten en een kaarsje aan moest steken en even moest bidden. Dat heb ik gedaan en er manifesteerde zich een vrouwtje dat om genade smeekte. Ze mocht daarna naar het witte licht. Er was een opeens een windvlaag en toen was het over.
Je had mijn stem moeten horen. Ik klonk heel erg oud. Toen was het weg. Op die plek stond vroeger een boerderij en die was afgebrand, en daarbij is zij dus ook verbrand, maar nu is het goed met haar.'

Diverse ervaringen
Zo heeft Dikky van alles meegemaakt.
'Er was bijvoorbeeld een vrouw die aan het aan haar longen had. Zij zag steeds prachtige poorten die leidden naar een andere wereld. Ik voelde aan dat ze zou sterven, ik hield haar zogezegd dood in mijn armen. Op een gegeven moment heeft ze gezegd: "Als ik weg ga, dan gaat mijn vogeltje met mee." De volgende dag is die vrouw naar het ziekenhuis gegaan waar zij overleden is. Ook haar vogeltje is diezelfde dag volkomen onverwacht overleden. Die hebben ze gelijk met haar begraven.'
Dikky heeft zelf een keer een uittreding gehad, waarbij een engel haar meenam door een poort. 'Daarachter was het prachtig. Er was water, er waren vissen. Er waren honden, er stonden huizen. Maar ik moest verder. En helemaal achterin was een plateau en daar zat iemand op. Maar dat kon ik zo niet zien. Ik mocht dichterbij komen en daar zat een Christusfiguur die een soort zegenend gebaar maakte. Dat was wat ik mocht zien. Toen heeft de engel me mee teruggenomen bij de hand, de poort uit.
Een heleboel pastoors geloven zelf niet in engelen. Mensen geloven ook vaak niet in een leven na de dood, omdat ze zich er geen voorstelling van kunnen maken.'
Op de dag van de begrafenis van een bekende van Dikky is de klok stilgestaan. Pas na de begrafenis kon de klok weer aan de praat gebracht worden.
Een schoonzusje van Dikky kreeg op haar sterfbed een visioen van haar vader en moeder. 'Ze wou ernaartoe. Haar handen gingen gestrekt naar voren. Ze zag haar ouders dus bij haar bed. Ik was de enige die dat mocht weten. Haar zus snapte er bijvoorbeeld niets van.' Dikky maakte het hele stervensproces van haar schoonzus van een afstand mee.
Dikky helpt mensen tegenwoordig ook regelmatig met handen opleggen en met het spiritueel reinigen van huizen.

Dit artikel werd gepubliceerd in Terugkeer, 21(3), herfst 2010, blz. 8-10.

Contact: titusrivas@hotmail.com