Twee gevallen van herinneringen aan vorige levens uit België en Nederland
Geplaatst door
Titus Rivas (publicatiedatum: 18 June, 2008)
Samenvatting
Twee casussen van mogelijke herinneringen aan vorige levens behandeld, een geval uit België en een geval uit Nederland.
Twee gevallen van herinneringen aan vorige levens uit België en Nederland
door Titus Rivas en Anny Dirven
Samenvatting
In dit artikel worden twee gevallen van mogelijke herinneringen aan vorige levens behandeld, een geval uit België en een geval uit Nederland. Het gaat hierbij respectievelijk om spontane bewuste herinneringen van een jong kind en een droom van een tiener. De gevallen bevestigen dat mensen ook in West-Europa waarschijnlijk authentieke herinneringen aan een vroegere incarnatie kunnen krijgen.
Inleiding
Sinds enkele jaren staat er een enquête over herinneringen aan vroegere incarnaties op de website van Stichting Spirituele Ontwikkeling. In de loop der jaren zijn hier tientallen reacties op gekomen. Hieronder behandelen we twee recente gevallen uit respectievelijk België en Nederland.
Herinneringen van Emma uit Vlaanderen
Een Vlaamse respondente, Amandine (pseudoniem), schrijft ons over één van haar dochters:
'Mijn dochtertje heet Emma [pseudoniem]. Ze schreef toen ze vier was uit het niets de naam "Sara". Ik had haar wel geleerd "Emma" te schrijven maar nooit Sara. Ze was gewoon aan het kleuren,dacht ik, en ze was zeer rustig. Toen ze mij het blad gaf om te tonen wat ze gemaakt had, was ik wel even verbaasd. Toen ik het haar vroeg wie het haar geleerd had, zei ze heel zakelijk: "Seg, weet jij dat nu niet, ik was Sara wel he!" Heel verstomd stond ik te kijken en kon geen woord meer uitbrengen! Toen ik haar meer vroeg, antwoordde ze: "Vroeger he mama". Ik vroeg dan: "Voor de hemel dan zeker?" En zei antwoordde : "Natuurlijk, wanneer anders? Ik ben nu Emmake". Ik vond het zeer raar dat een kind van vier jaar oud zo een uitspraken deed. Ik praat natuurlijk ook met mijn man Maxim [pseudoniem] over zo een zaken, maar niet elke dag. Na navraag bij familieleden en juffen of ze misschien Emma hadden leren schrijven, was ik meer overtuigd.... Later kwam pas echt mijn overtuiging...
Mijn overtuiging kwam toen ik voor mijn eigen problemen (angsten voor ziek te worden of anderen die mij lief zijn, angst voor vrachtwagens) in contact kwam met een reïncarnatietherapeute. Zij bracht mij terug naar verschillende levens en straf genoeg was het eerste het leven waar ik in omgekomen ben door een ongeval met de auto. Ik heb toen mijn man (dezelfde als nu) en mijn dochtertje Sara (ook nu mijn dochtertje, Emma), moeten achterlaten!!!!! Mijn andere dochter was niet in dat leven aanwezig. Emma wil dus ook niet dat ik ergens alleen naartoe ga met de auto en kan heel emotioneel reageren als ik alleen weg ben...
Ik ben dus supergoed geholpen door deze therapeute en ga er maandelijks één keer naartoe. Binnenkort ga ik ook de zweethut uitproberen want ik denk echt dat dat vernieuwend is voor mij. Ik word ook nog dagelijks geholpen door de engeltjes die ik zelf heel goed kan voelen wanneer ze mij energie geven! Mijn angsten om ziek te worden zijn zo goed als verdwenen en mijn angst voor vrachtwagens helemaal (door mijn regressie naar mijn ongeval met een vrachtwagen)!
De hoogsensitiviteit was voor mij ook nieuw. Ik wist niet dat dit bestond tot ik naar die therapeut ging. Nu herken ik alles in wat hoogsensitiviteit voorstelt. Ik ben heel gevoelig voor geuren, geluiden. Ik kan wanneer iemand zich pijn doet en ik zie het of hij of zij vertelt het, pijnscheuten krijgen. Ik heb humeurswings. Ook Emma ervaart die fel. Mijn man Maxim is ook zeer gevoelig voor allerlei zaken van de buitenwereld en is zeer stressgevoelig voor alles.'
Overigens dacht Amandine niet direct aan een vorig leven toen Emma haar het blaadje papier met de naam Sara liet zien, maar ze stond door haar geloof in reïncarnatie wel open voor die mogelijkheid. Ze zegt hierover:
'Ik geloofde al jaren in reïncarnatie en was er ook veel mee bezig qua lectuur (ik heb geen andere boeken zoals romans). Ik heb het voor de eerste keer zelf ervaren dat er meer is dan deze wereld toen ik dertien was. Mijn grootmoeder is toen gestorven en die verscheen regelmatig voor mij .Ik voelde ook sterk haar aanwezigheid. Voor een kind heel raar, want ik kon het toen niet aan. Ik ben toen naar een spiritist geweest om hulp om het te kunnen plaatsen. Bij zeer vermoeiende dagen had ik in mijn jeugd ook de neiging om uit te treden. Maar is nooit zover gekomen omdat ik er zo hard tegen vocht. Mijn papa doet het wel. Mijn mama gelooft ook sterk in deze dingen, als ook mijn broer, nichten en grootmoeder. Haast heel de familie. Mijn man was er niet mee bezig maar geloofde wel dat het hier niet eindigde. Na een paar reïncarnatiesessies heeft hij ook de smaak te pakken. Hij is meer dan overtuigd! Ik ben eigenlijk geboren met deze overtuiging en kan niet zeggen dat dat op basis van geloof is of zo.
Mijn man is spijtig genoeg nooit in de buurt geweest toen Emma de uitspraken deed. Hij werkt veel en ik ben altijd thuis. Ik heb hem alles verteld."
Amandine vertelde ons zoals gezegd dat Emma bang was om haar te verliezen, wat volgens haar verband houdt met het ongeluk waar Amandine zelf het slachtoffer van zou zijn geworden in een vorig leven. Verder beweerde Emma spontaan dat ze in haar vorige incarnatie muziek had geschreven. Om dit kracht bij te zetten tekende ze Sol-sleutels.
De oosterse droom van een Nederlandse vrouw
Een Nederlandse vrouw, I.H., vertelde ons dat ze als puber eenmalig een droom kreeg die haar de rest van haar leven is bijgebleven. Ze schrijft onder andere:
'Als tiener heb ik regelmatig het volgende gedroomd:
Ik stond aan de oever van een modderige rivier, omringd door bos. Op de rivier voer een soort kano die voortgepeddeld werd door een jongen die met een stok de boot voortduwde. In de boot waren drie jongens; allemaal donkere huid en zwart haar (geen negers). De voorste jongen zat op een bankje in de boot voor zich uit te kijken; de tweede jongen zat achter hem maar keek opzij naar iets naast mij. Jongen nr. drie stond in de boot en had de duwstok in zijn handen maar keek opzij en stond mij recht aan te kijken.
Het was vooral de blik van die jongen die mij trof; iets van herkenning, maar tevens iets van verbazing of nieuwsgierigheid. Dit kan ik niet goed uitleggen maar het is me wel bijgebleven.
Er gebeurde verder niets in die droom, alleen maar dit fragment.'
Later voegde ze hieraan toe:
'Om te antwoorden op uw vraag naar hoe die jongens uit die repeteerdroom eruit zagen: volgens mij waren het heel duidelijk 'Indiërs'; absoluut geen Arabieren. Verder merk ik dat als ik aan Indonesië denk, ik gelijk Java doorkrijg; op de één of andere manier is hier een samenhang. Ik denk zelf ook dat dit met een vorig leven te maken heeft (weet ik zo langzamerhand wel zeker), maar ik zou hier inderdaad graag meer over willen weten. Jarenlang heeft dit stilgelegen, maar er is nu een zekere honger naar informatie hierover, alhoewel ik hier ook sceptisch over ben, want ik heb wel tijd nodig om voor mezelf uit te maken wat klopt en wat niet.'
I.H. bezocht ons op 27 januari 2007 in Nijmegen om nader op de ervaring in te gaan.
Ze vertelde ons dat ze zelf alleen toeschouwer was in de droom. Ze stond ergens te kijken. Er was geen duidelijk gevoel van liefde voor de jongen. Er was wel herkenning, een goed gevoel, zoals je dat bij een goede vriend kunt hebben.
De jongens droegen trouwens geen sarong, maar een soort lendendoek. Ze hebben in de droom ongeveer dezelfde leeftijd als I.H. op dat moment in haar huidige leven had. 'Het waren alle drie tieners. Ik was een jaar of veertien en hij was een jaar of zestien. Die andere twee deden me totaal niets. Ik denk dat ik ze niet kende. Die andere twee zaten in de boot en hij stond.'
Het ging om een unieke droom die I.H. nog steeds bij blijft. Het is dus geen repeteerdroom geweest en de beelden komen niet steeds terug in andere dromen. De droom was zo levendig, dat als I.H. eraan denkt, ze 'nog steeds de vogels op de achtergrond hoort, iets van papegaaien of zo.'
Wat betreft de historische setting, plaatst I.H. haar droom ergens tientallen jaren geleden, bijvoorbeeld in de jaren '40. Overigens lijkt er een verband te zijn met haar familiegeschiedenis van vaders kant. Haar vader werd in 1933 geboren in Nederlands Indië en zijn vader werd gedwongen mee te werken aan de beruchte Burma-spoorweg oftewel 'Dodenspoorlijn'. Maar hier werd verder niet over gepraat in de familie. Wel praatte haar opa vol liefde over het leven in Indië, vooral over het huis en het oerwoud met de papegaaien. Hij had een sterke Indische sfeer om zich heen. I.H. heeft daar wel over horen vertellen en ze heeft ook foto's gezien uit die tijd. Ze weet bijvoorbeeld dat haar vader en opa met jonge olifantjes speelden. I.H. had overigens een bijzonder goede band met deze opa. Hij overleed toen ze 12 jaar oud was. Merkwaardig genoeg hebben zowel haar vader als zijzelf later bij de spoorwegen gewerkt.
De oorsprong van de droom
Zou het misschien om een beeld kunnen gaan dat haar opa of vader zelf gezien heeft in Indonesië? Volgens I.H. is dit niet mogelijk, want zij voelde zich in de droom een vrouw of meisje, en geen jongen of man.
Om vast te stellen of de jongens in de droom er Indonesisch uitzagen of eerder Burmees lieten we I.H. foto's zien uit het boek Reincarnation and Biology van Ian Stevenson van kinderen uit Myanmar die zich een vorig leven konden herinneren. Enkele van de afgebeelde personen deden I.H. qua gelaatstrekken sterk denken aan de jongens in de droom. Zij wil dus niet uitsluiten dat de droom zich niet in het voormalige Nederlands Indië afspeelt, maar in Burma.
We lieten I.H. ook een online foto zien van de Thaise rivier de Kwai, bekend van de oorlogsfilm 'Bridge over the River Kwai' uit 1957. Qua breedte leek de rivier uit haar droom op deze rivier, maar er waren geen grotere boten of scheepvaart te zien.
We kunnen ons voorstellen dat I.H. in een vorig leven op de een of andere manier verbonden is geweest met Nederlands Indië of andere Aziatische landen die door Japan bezet waren. Wellicht heeft zij zich kort voor het moment van haar huidige incarnatie aangetrokken gevoeld tot dit Nederlandse gezin, door een gemeenschappelijke geestelijke achtergrond.
Na afloop van het bezoek aan Nijmegen, berichtte I.H. ons nog: 'Ik wil je hierbij even iets doorgeven: ik zat een beetje op internet te surfen naar info over de Birma-spoorlijn n.a.v. ons gesprek gistermiddag. Ik ben een instantie tegengekomen die zich bezighoudt met opstellingen met betrekking tot Indonesië en Birmaspoorlijn. Ik heb hier informatie over opgevraagd met het idee aan zo'n opstelling deel te nemen als de info hierover me bevalt. Mocht hier wat uitkomen dan zullen jullie dit zeker doorgegeven worden.
Toen ik daarna verder zocht kreeg ik ineens zo'n misselijk gevoel met betrekking tot het verder zoeken naar info hierover dat ik alles heb afgesloten en een gevoel kreeg van: nu even niet. Ik vermoed dat het opvragen van die informatie op dit moment het enige goede is en dat ik dat moet afwachten. Het voelt niet goed door te gaan met zoeken.'
Beschouwing
Deze twee gevallen bevestigen opnieuw dat er ook in West-Europa gevallen voorkomen die wijzen op authentieke herinneringen aan vorige levens. De ervaringen van Amadine sluiten goed aan bij andere kindergevallen (Remijnse et al, 2003; Rivas, 2000, 2005; Rivas & Dirven, 2004, 2005, 2006). Er is zowel sprake van uitspraken als van relevant gedrag dat daarmee samenhangt.
De ervaringen van I.H. lijken neer te komen op een droom over een vorig leven. Er is geen reden om aan te nemen dat dromen over een vroegere incarnatie altijd repeteerdromen moeten zijn en te maken moeten hebben met een trauma. Ook binnen een en hetzelfde leven kunnen mensen zich vaak niet-traumatische ervaringen herinneren rond gebeurtenissen die indruk op hen hebben gemaakt (vergelijk: Rivas, 1994).
Literatuur
- Remijnse, M., Rivas, T., & Dirven. (2003). Drie nieuwe gevallen van herinneringen aan vorige levens. Spiritualiteit.
- Rivas, T. (1994). Dromen over vorige levens. Prana, 85, 43-46.
- Rivas, T. (2000). Parapsychologisch onderzoek naar reïncarnatie en leven na de dood.
- Rivas, T. (2005). Nieuwe Nederlandse gevallen van kinderen met herinneringen aan een vorig leven. Paraview, 9, 3, 18-19.
- Rivas, T., & Dirven, A. (2004). Herinneringen van Célina: een Nederlands geval van reïncarnatie binnen dezelfde familie. Spiritualiteit en Terugkeer.
- Rivas, T. & Dirven, A. (2005). Reïncarnatieherinneringen in Nederland: vijf klassieke en drie uitzonderlijke gevallen. Spiritualiteit.
- Rivas, T., & Dirven, A. (2006). Ik wist dat Suriname mijn beloofde land was - het relaas van Jolanda Klaassen. Spiritualiteit.
- Stevenson, I. (1997). Reincarnation and Biology. Londen/Westport: Praeger.
Dit artikel werd eerder gepubliceerd in het online tijdschrift Spiritualiteit dat in 2008 zal verdwijnen, nl. in de editie van 21 oktober 2007.
Contact: titusrivas@hotmail.com