Soul's don't lie: een bespreking
Geplaatst door
Titus Rivas (publicatiedatum: 12 June, 2008)
Samenvatting
Recensie van het boek Souls Don't Lie: A True Story of Past Lives van Jenny Smedley, door Titus Rivas.
Boekbespreking
Jenny Smedley. Souls don't lie. A true story of past lives.
Winchester/Washington: O Books, 2007.
ISBN 1-905047-83-5.
Spontane herinneringen aan vorige levens vormen de beste vorm van bewijsmateriaal voor reïncarnatie. Dit geldt vooral voor uitspraken van jonge kinderen, want juist volwassenen kunnen nog wel eens de neiging hebben om over lang vervlogen tijden te fantaseren. Maar het bewijsmateriaal bij peuters en kleuters rechtvaardigt een open houding tegenover reïncarnatieverhalen waar iemand pas op latere leeftijd mee komt. Dat maakt het bijvoorbeeld mogelijk om de boodschap van het boek Souls Don't Lie van Jenny Smedley niet meteen als flauwekul af te doen.
De in Wales gevestigde Smedley beweert dat zij na een periode van onbestemde depressiviteit opeens besefte herinneringen te hebben aan een huwelijk met een man die nu door het leven gaat als de Amerikaanse country zanger Garth Brooks. Het leeuwendeel van haar boek bestaat uit een levendige beschrijving van de vorige incarnatie in Engeland, waarbij de liefde voor de man die toen Ryan Fitzgerald heette centraal staat. Ryan was een onwettige zoon van een Ierse edelman en werd ook al niet geaccepteerd door de Engelse schoonmoeder van Jenny, die toen zelf overigens de naam Madeleine droeg. Hij kwam gewelddadig aan zijn eind.
Volgens Smedley zou ze door de herinneringen aan de vroegere incarnatie een spirituele transformatie hebben doorgemaakt die haar hele leven veranderd heeft. Ze is blij dat haar huidige man hier goed mee om kan gaan, want een ander had misschien van haar willen scheiden.
De auteur ontmoette Garth Brooks overigens persoonlijk, wat een helend effect gehad zou hebben. De country singer zou inmiddels een song hebben opgenomen over reïncarnatie.
Wat je ook van de aannemelijkheid van de claims van Smedley mag vinden, het boek is hoe dan ook aangename lectuur. Er is eigenlijk maar één minpuntje. Twee maal in het boek vermeldt de auteur dat er bewijzen zijn gevonden voor de historische correctheid van haar herinneringen, maar helaas gaat zij daar verder nauwelijks op in. Zij zou onder andere paranormale kennis hebben vertoond van relevante locaties.
Het is te hopen dat parapsychologen dit opmerkelijke verhaal eens aan een kritisch onderzoek onderwerpen.
Titus Rivas
Deze recensie verscheen in Terugkeer 19(1), voorjaar 2008, blz. 30-31.