De drie bijna-doodervaringen van Cecilia W.L.
Geplaatst door
Titus Rivas (publicatiedatum: 21 December, 2007)
Samenvatting
Cecilia W.L. had als zevenjarig kind drie bijna-doodervaringen.
De drie bijna-doodervaringen van Cecilia W.L.
door Titus Rivas
Cecilia W.L. las een oproep van mij op de website van Cees de Kort (bijnadoodervaring.nl) en dit leidde tot e-mail contact over haar drie bijna-doodervaringen als zevenjarig kind. Hier haar voornaamste antwoorden op mijn vragen, thematisch geordend.
Drie BDE's
"De omstandigheden van mijn BDE's? Door een virus op mijn hartspier dreigde ik als kind te overlijden. Thuis in mijn bed kreeg ik mijn eerste BDE. Daarna toen ik in het ziekenhuis werd opgenomen, de laatste keer toen ik behandeld werd door een team van artsen. Dus wel redelijk snel achter elkaar. Ik zelf was veel buiten bewustzijn, maar naar mijn beleving heeft het al met al plaats gevonden in een periode van 24 uur.
De eerste was beperkt. Ik steeg uit boven mijn lichaam, zag mijn kamer en huis. Vervolgens werd alles om mij heen rustig en neutraal. Ik keek om me heen en alles was mistig grijs, blauw. Ik voelde me compleet rustig, maar wilde wel weer teug naar mijn lichaam. Dat gebeurde vervolgens weer direct.
De tweede was heftiger. Gedurende een periode van bewusteloosheid, waarin niets gebeurde wat ik me kan herinneren bevond ik me plotseling in het gezelschap van twee lichtwezens of engelen. Noem maar wat, what's in a name? Ik zweefde tussen hen in naar boven in een steeds feller licht wordende sfeer. Op de achtergrond zag ik vaag andere aanwezige personen, die gewoon hun weg gingen, zonder zich met mij te bemoeien. Na een hele vlucht, kwam ik bij een berg. Een witte berg met grote rotsen en kleinere stenen. Het was er heel mooi en zonnig in mijn beleving. Mijn gezelschap bleef constant bij me en stelde me gerust. Ik was helemaal niet bang of verontrust. Terwijl ik me wel afvroeg, waar ik nou toch wel was. Voor mij stond een mooie sierlijke marmeren bank uit wit gesteente, fraai versierd met rondingen en daarop zat ineens een oudere man met een lange witte baard en lange haren, die mooi golvend over zijn schouders vielen. Hij droeg een witte enkellange tuniek, met om zijn middel een zilveren gedraaid koord met plossen aan de uiteinden. Hij straalde autoriteit uit, vol liefde en mededogen. Wel stond vast: hij besliste. Samen met mijn begeleiders, knielde ik voor zijn voeten en hij legde zijn hand op mijn hoofd. Door gedachteoverdracht communiceerden we met elkaar. Hij bekeek samen met mij mijn leven en ik vroeg of ik daar mocht blijven. Maar dat kon nog niet. Het was nog te vroeg, ik had nog een belangrijke taak op aarde te vervullen. Ik legde me bij dat antwoord neer. Mijn begeleiders brachten me zwijgend terug naar mijn lichaam.
De derde was minder belangrijk. Ik werd behandeld in het ziekenhuis. Artsen en verpleegsters stonden om mij heen. Ik kreeg een uittreding, van het klassieke soort. Ik zag alles van boven. Ik zweefde bij het plafond, hoorde alles wat er gezegd werd. Ik vond het niet interessant en ging de "buurt" verkennen. Niet door materie gehinderd, keek ik rond in andere ziekenhuiskamers en op de zolder. Ik kwam buiten bij de dakgoot en hing daar wat rond, toen ik me bewust werd van een aanwezigheid bij mij. Die vertelde me de dat ik niet te ver bij mijn lichaam weg moest gaan en in elk geval in de buurt moest blijven. Ik vond het daar bij die dakgoot ook niet "normaal" meer. Ineens besefte ik, dat ik natuurlijk nog nooit een dakgoot en dergelijke zo had gezien en die hoogte waarop ik me boven de grond bevond. Ik besloot naar mijn lichaam terug te gaan en mijn begeleider bracht mij terug naar de ziekenhuiskamer, waar ik behandeld werd. Hij/zij bleef nog een tijd bij me en toen de artsen klaar waren met mijn lichaam, ging ik hierin terug. Deze ervaring was een combinatie van een uittreding en BDE denk ik, omdat ook nu weer sprake is van leiding van een zorgzame persoon. Maar als jij denkt, dat het alleen uittreding is, vind ik het ook goed."
Transformatie
"Doordat ik heb gevoeld, op het moment bij die oude wijze mentor-figuur, wat echt belangrijk was in het leven, de liefde en hoe je met anderen om gaat, bekeek ik vanaf toen alles met meer mededogen en op een merkwaardige wijze volwassener. Als geest werd ik ook als een volwassene met bijbehorende gedachten behandeld. Terwijl ik toch in een kinderlichaam zat. Die 'volwassenheid', dat gevoel ben ik daarna nooit meer kwijt geraakt. Dus in die zin heeft het een deel van mijn onbevangenheid als naïef kind toch beïnvloed. Ik begreep de hardheid van kinderen om mij heen niet. Ik probeerde steeds het goede te doen en anderen uit te leggen waarom ze niet gemeen mochten doen of anderen mochten pesten.
Ik wilde niet met de meeste kinderen omgaan, omdat ik ze dom en agressief vond. Ik zocht steeds oudere vrienden en vriendinnen op en las stapels boeken, over onderwerpen die mijn omgeving niet begrepen. Ik voelde mij niet echt thuis onder leeftijdgenoten. Mijn ouders kregen veel huwelijksproblemen, dus met mijn emoties en denkwijzen kon ik ook niet bij hen terecht.
Ik heb veel antwoorden op mijn vragen uit boeken gehaald over onderwerpen, die mijn tantes nog niet eens konden benoemen. Ik heb het meeste zelf op- en uitgezocht. In alle eerlijkheid kan ik toch zeggen, dat ik zonder arrogantie de wereld bekeek als kind, door de ogen van een te bewust wezen.
Door BDE's krijg je een andere kijk op het aardse leven en veranderen je waarden en normen. Je gaat relativeren, doordat je de kijk op de "andere kant" hebt gehad. Een andere wereld, zonder haat en nijd, afgunst of wraak. Alleen liefde, vergeving en positieve stimulering en ontwikkeling met respect voor ieder individu. Als je dat gevoeld en beleefd hebt, mis je dat hier op aarde. Een gevoel van heimwee naar die omgeving, bewust of onbewust, blijft achter. Tijdens mijn BDE's heb ik geleerd, dat liefde en ontwikkeling het belangrijkste zijn. Je gaat dan met andere ogen naar de wereld kijken...
Ik ben alleen nooit gaan zweven. Ik heb zelfs een commerciële carrière in marketing en detailhandel. Terwijl dat een zakelijkheid vraagt en zelfs verloochening van eerlijkheid.
Daarin heb ik duidelijke grenzen. Ik ben nu met mijn 43 jaar, steeds meer aan het bespiegelen, in hoever ik mij in deze zakelijke wereld thuis voel.
Mijn BDE's kreeg ik toen ik 7 jaar jong was. Maar juist door de kracht van de onbevangenheid is mijn leven heel normaal verlopen. Ik heb een open oog voor de wereld en neem actief deel in onze samenleving. Naast mijn werk, doe ik aan stervensbegeleiding als vrijwilligster."
Uittredingen na de BDE's
"Waar moet ik beginnen...? Met een gemak waarmee een ander zijn kleding wisselt, kan ik uit mijn lichaam.
Als kind bleef het bij een verblijf in de directe omgeving van mijn lichaam. Meer een gevoel van vanzelfsprekendheid. Een beetje rondhangen met het genot van het zweef gevoel. Met het ouder worden, werd alles veel bewuster. Ik heb me verplaatst naar andere plaatsen en andere tijden. Ik heb mezelf "gezien" in vorige levens. Ik heb geestelijke begeleiders ontmoet en sta nu steeds meer open voor spiritueel contact. Met beelden en gedachtenoverdracht krijg ik van alles door en kan mezelf in een iets hoger bewustzijn niveau brengen. Noem het een soort van trillingsniveau. Daar kom ik in contact met al eerder overleden familie en begeleiders. Ik ben dan toch gewoon wakker, hoor! Het is geen slaap of zo. Ik ben me gewoon bewust van mijn omgeving. Maar er komt een dimensie bij mijn normale ontvangsten, van zintuigen.Voor mij is het een enorme steun, om te weten dat er veel meer hulp en begeleiding is voor ons mensen. De angst voor de dood is totaal weg. Ik zal altijd voor mijn leven strijden, omdat ik mijn dierbaren niet wil verlaten"
Reacties van anderen
"De reacties in mijn directe omgeving zijn negatief. Deze wordt gevormd door oude school academici, die nog niet in staat blijken te zijn te aanvaarden, dat er nog meer tussen hemel en aarde is. Wel ontmoet ik steeds vaker spontaan mensen die open staan voor nieuwe theorieën en zelf ook ervaringen hebben op alternatief gebied.
Over mijn BDE's praat ik niet zo vaak meer, of het moet zijn dat er naar gevraagd wordt. Ik hoop, dat er een kentering komt in het denken van veel mensen. Het is naar mening een kwestie van tijd. Door het het bekend worden van gegevens en onderzoeken door erkende wetenschappers, zal er een algemene acceptatie ontstaan. Daarom is het werk van deze pioniers in dit vakgebied zo belangrijk.
Voor mij zijn de BDE's uiteindelijk een zegen geworden. Hierdoor heb ik antwoorden op vragen gevonden, die veel rust, vertrouwen en mededogen hebben opgeleverd. Mijn eenzame speurtocht is uiteindelijk zeer rijk beloond. Ik voel me erg gelukkig en evenwichtig."
Dit artikel werd gepubliceerd in Terugkeer, 18(3), 2007, 8-9.
Het is opgenomen in de bundel Van en naar het Licht, van Titus Rivas en Anny Dirven.
Contact: titusrivas@hotmail.com