De twee bijnadoodervaringen van Tineke van Zwol-Tode
Geplaatst door
Titus Rivas (publicatiedatum: 22 August, 2007)
Samenvatting
Een overzicht van de twee bijnadoodervaringen van Tineke van Zwol-Tode en de invloed daarvan op haar leven.
De twee bijnadoodervaringen van Tineke van Zwol-Tode
Titus Rivas
Inleiding
Eind juni 2006 werd ik benaderd door Tineke van Zwol-Tode uit Schiedam. Zij had een oproep van mij gelezen op een website. Tineke vertelde me dat ze enkele jaren geleden een BDE had gehad en bereid was daar nader over uit te weiden. Naar aanleiding hiervan beschreef Tineke haar twee op elkaar aansluitende bijnadoodervaringen voor mij en beantwoordde ook nog enkele aanvullende vragen.
De BDE's
Tineke schrijft: "Mijn BDE-en vonden plaats op 8 september 2002. Ik werd op die dag geopereerd aan mijn rug in een ziekenhuis in Duitsland. Het was een ingrijpende, 12 uur durende operatie, waarbij 13 wervels gefixeerd werden en waar aan beide zijden titanium stangen werden ingebracht. Tijdens deze ingreep kreeg ik een hartstilstand en moest ik gereanimeerd worden.
Op dit moment trad ik uit mijn lichaam, ik zweefde naar boven en ik zag mezelf op de ok-tafel liggen. Een fantastisch gevoel overspoelde me, een gevoel van algehele liefde en warmte. Ik zag een helder licht boven me en wilde daar met alle geweld naar toe. Vanuit dit witte licht in de vorm van een cirkel, werd er naar me gewenkt door onderarmen die eruit staken, ook allemaal wit en helder. Het was erg frustrerend te merken dat ik er maar niet bij kon komen."
Kun je dit nader toelichten?
"De onderarmen kwamen uit het licht. Vanaf de ellebogen tot aan de handen waren ze te zien en de handen wenkten allemaal naar me. De aantrekkingskracht ervan was enorm. Ik weet niet of ik van contact kan spreken. De invloed van de armen had op mij een soort betoverende aantrekkingskracht. Vergelijk het bijvoorbeeld met Dorothy uit de Wizard of Oz. Ze werd vanaf het gele (levens)pad (yellow brick road) gelonkt door de papavers in het veld om er te gaan slapen, wat ze ook deed, alsof ze er totaal geen controle over had. Zo voelde ik me ook."
Hoe ging het verder?
"Het volgende moment wat ik me herinnerde heeft schijnbaar plaatsgevonden tijdens de periode na de operatie, waar ik liggende op de IC een klaplong kreeg. Ik werd geïntubeerd en men had veel moeite mijn long weer op gang te brengen. Wéér zweefde ik naar boven en weer kreeg ik dat heerlijke gevoel van pure liefde en gelukzaligheid. Ook weer het frustrerende gevoel dat ik er niet kon komen.
Mijn vriendin en haar man (die arts is) hadden hierna toestemming gekregen op deze afdeling naast me te zitten. Ik probeerde na mijn BDE contact met haar te maken door te proberen letters in de hand van mijn vriendin te schrijven. Hier weet ik echter niets meer van.
Vijf dagen heb ik doorgebracht op de IC en ik schijn tegen iemand gezegd te hebben, die vroeg hoe het met me ging: "Ik ben vandaag niet zulk aangenaam gezelschap". Ook dit weet ik niet meer."
Toelichting: "Tussen mijn twee ervaringen door ben ik niet bij bewustzijn geweest. Al met al ben ik de gehele vijf dagen op de IC kwijt uit mijn geheugen, op mijn BDE-en na.
Mijn eerste ervaring eindigde in een frusterend gevoel. Het niet hebben kunnnen bereiken van mijn doel en daarna niets, zwart zal ik maar zeggen. Misschien was het een slaap, ik weet
het niet."
Heb je tijdens je BDE's details van de omgeving waargenomen ?
"Terwijl ik uit mijn lichaam trad, en naar boven zweefde zag ik mezelf op mijn buik op de operatietafel liggen. Mensen stonden om me heen en waren druk aan het werk. Ik vond dat maar vreemd. Waarom maakte iedereen zich zo druk om mij? Het was mijn lichaam maar. Verder was ik erg bezig met naar boven zweven en te proberen naar dat immens aantrekkelijke licht met die armen te gaan, ik vond het heerlijk! Bij een latere controle in het ziekenhuis heb ik tegen de Chef-arts mijn ervaring in het kort verteld maar hij schonk er niet veel aandacht aan. Hij mompelde iets van "Oh ja", en draaide zich toen om, om er niet op in te hoeven gaan. Ik weet dus niet wat zijn gedachten hierover zijn."
Na de BDE's
"Ik belandde met een plof in mijn bed op de dag dat ik op zaal was gelegd. Het was een vreselijk moment om vanuit die heerlijke toestand weer wakker te worden. Ik keek door het raam naar buiten, zag drie sterren in de hemel staan en "wist", ik moest vechten om te genezen, ik heb twee kinderen die op me wachten die ik tijdens mijn "reizen" helemaal vergeten was. Ik voelde me hier ook schuldig over. Tegelijkertijd wist ik dat ik geholpen zou worden en dat ik me niet ongerust hoefde te maken.
In de periode daarop genas ik goed en snel. Ik was geen moment onzeker, had veel pijn maar wist het goed te dragen. Ik was opgewekt en vrolijk. In mijn gipsen corset wandelde ik voorzichtig door de gangen van het ziekenhuis en straalde ik met een wit smoeltje iedereen tegemoet. Mijn arts noemde mij destijds "een wonder op twee benen", omdat ik zo snel genas en zo opgewekt was.
Na een paar weken vertelde ik voorzichtig mijn ervaring aan mijn dochter en zoon die op bezoek waren. Eerst een grote skepsis natuurlijk. Het zou wel allemaal door de morfine gekomen zijn. Ik ben echter definitief veranderd. Ik ben vrolijker dan voorheen, ben absoluut niet bang meer voor de dood. Dood zijn is heerlijk, weet ik. Ach, mijn kinderen zagen wel dat ik veranderd was, maar begrepen er niets van. Een enkeling die ik vertrouwde heb ik ook van mijn ervaringen verteld, maar het lukt me maar niet om écht over te brengen hoe ik me toen voelde. Ik ben overigens geen mensen kwijt geraakt door mijn ervaringen. Zoals ik al vertelde, spreek ik er zelden over. Mensen merkten nét na mijn operatie wel een grote verandering in mij, maar ze dachten dat dit door mijn veranderde lichaam kwam en de mogelijkheden die ik er tevens fysiek mee had verworven. Ze vonden het dus logisch dat ik wat anders in het leven stond.
Mijn dochter echter merkte mijn échte innerlijke verandering direct op. Ze vond het vreemd, gunde het mij van harte maar kon het niet écht begrijpen. Mijn beide kinderen waren echter erg bang mij te verliezen in die periode. Een vader hadden ze al niet meer, dus ze waren erg kwetsbaar. Je moet dan als moeder subtiel te werk gaan over een dergelijk onderwerp. Het feit dat ik leefde en er was, was voor hun veel belangrijker dan mijn BDE-en."
Had je zelf ook wel het idee dat je in een bepaald opzicht bent veranderd bent door je ervaringen?
"Jazeker, ik vind dat ik in bepaalde opzichten wel veranderd ben. Ten eerste sta ik veel rustiger en zekerder in het leven. Ten tweede ben ik absoluut niet bang meer voor de dood. Ik leef bewuster, geniet intens van de natuur en heb meer dan voorheen de behoefte om af en toe alleen te zijn. Ook kan ik me vreselijk ergeren aan mensen die zich om triviale zaken druk maken. Waarom nemen mensen zo weinig tijd om te schoonheid van het leven te zien en om daar dan vervolgens nieuwe energie uit te putten. Men werkt zich schijnbaar liever een burn-out op z'n tijd...?"
"Nog regelmatig denk ik terug aan mijn BDE-en. Het bepaalt hoe ik vandaag de dag in het leven sta. Ik weet dat één ding er maar toe doet en dat is liefde voor elkaar. Dit is het enige dat telt. Tijd, heb ik ervaren, bestaat absoluut niet. Het is een door de mens afgesproken iets om de uren en dagen te kunnen tellen, verder helemaal niets.
Ik spreek niet meer met anderen over mijn BDE-en. Op zulke momenten voel ik me helemaal alleen staan. Ik zou het gevoel hieromheen zo graag met anderen willen delen en zou wel uit willen schreeuwen dat men lief moet zijn voor elkaar. Ik kan me vreselijk ergeren als mensen materialistisch zijn of praten over onderwerpen die er totaal niet toe doen in het leven. Ik kan dat niet meer verdragen en loop dan weg. Het kost me dan ook veel moeite om mijn ervaringen te integreren in mijn dagelijkse leven."
Heb je behoefte aan steun van andere BDE-ers?
"Ik wist tot voor kort niets over de stichting Merkawah. Ik heb tot nu toe geen enkele vorm van hulp gezocht bij het integreren van mijn ervaring. Ik spreek er zelden over, maar denk er vrijwel dagelijks aan. Ik ben niet kerkelijk gelovig, ik wil het dus ook geen religieuze ervaringen noemen. Ik zie het ook niet als ervaringen die mij op een heel ander levensspoor hebben gezet. Ik ben altijd redelijk goed bezig geweest in mijn leven vind ik. Ik ervaar de boodschap ervan, het lief zijn voor elkaar, eigenlijk als een soort "zie je wel"-boodschap. Alleen in een stelligheid die groots is. Het is het énige waar het om draait in de wereld! "
Heb je de indruk dat je na de BDE's vaker paranormale ervaringen meemaakt?
"Paranormale ervaringen heb ik eigenlijk mijn hele leven in perioden gekend. Op mijn dertiende wist ik hoe mijn leven in grote lijnen zou gaan verlopen. Ik had een heftige voorspellende droom op mijn 19de over een ernstig auto-ongeluk dat mijn vader kreeg op de dag na mijn droom, waar ik me jarenlang heel schuldig over heb gevoeld. Ik had hem moeten waarschuwen. Ik heb soms voorgevoelens die uitkomen en andere kleine dingetjes.
Na mijn BDE-en is dit niet echt toegenomen, het is ongeveer gelijk gebleven. Ik vind het echter niet prettig dat ik deze 'paranormale' ervaringen heb, maar ik heb er geen controle over."
Terugkeer 18(1) voorjaar 2007, blz. 8-9.
Contact: titusrivas@hotmail.com